ՀՀԿ խորհրդի անդամ Արմեն Հովասափյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Տարօրինակ զուգադիպությո՞ւն էր, թե՞ ճակատագրի հեգնանք, բայց Նիկոլի երևանյան ասուլիսից ընդամենը երեք օր անց հայտարարություններով հանդես եկավ նրա «կառուցողական բարեկամը»։ Այնպիսի մի ելույթով, որ եթե անկեղծ լինենք, ծաղրելը դեռ շատ մեղմ բնութագրում է. նա օկուպացված Շուշիից պարզապես պատռեց Փաշինյանի «խաղաղության» պատրանքը։ Ալիևն իր ցինիկ ժպիտով ու սատանայական քրքիջով բաց տեքստով նվաստացրեց Փաշինյանին՝ ասելով. «Փաշինյանը, որն այժմ ասում է՝ Ղարաբաղը պետք էր Ադրբեջանի մաս ճանաչել ավելի շուտ, 2019-ին հայտարարեց՝ «Ղարաբաղը (Արցախը) Հայաստան է և վե՛րջ»՝ այդպիսով ստորագրելով, ինչպես ասում են, իր համար դժվար կյանքի տակ»։ Ըստ էության՝ այսպիսով ոչ միայն հեգնում էր Փաշինյանին, այլ բացահայտորեն մատնանշում էր, թե ինչպես է հենց այդ հայտարարությունը դարձրել իր պատերազմի օրինականացման գործիքը։ Այսինքն՝ Նիկոլի՝ ամբոխահաճո «հայեցի» ճիչը վերածվել է ռազմավարական նվեր Բաքվի համար։
Ալիևի ելույթում «խաղաղություն» բառը կրկնվում էր, բայց այն չէր վերաբերում հաշտեցման կամ փոխադարձ շահերին։
Այն ուներ երեք հստակ նախապայման՝ այսպես կոչված «Զանգեզուրի միջանցքի» բացում առանց մաքսային, սահմանային կամ իրավական վերահսկողության, ՀՀ Սահմանադրության փոփոխում՝ Արցախին վերաբերող որևէ հղում վերացնելու նպատակով, և ընդհանուր պետական կամքի ու սուվերենության զիջում՝ որպես Բաքվի հսկողության նոր փուլ։ Ամեն ինչ ամփոփվեց մեկ սպառնալիքներով լի նախադասությամբ՝ «Զանգեզուրի միջանցքը պետք է բացվի։ Դա մեր իրավունքն է։ Ու եթե Հայաստանը չհամաձայնի, մենք ունենք այլ մեթոդներ»։ Սա խաղաղություն չէ, այլ դասական վերջնագիր է Փաշինյանի լուռ համաձայնության ներքո կամ, ավելի ճիշտ, հերթական պրիմիտիվ արդարացումները։
Փաստացի Սյունիքը, ըստ Ալիևի, հանդիսանում է այն առանցքը, որով Հայաստանը պետք է կամ ինքնակամ զիջի, կամ ենթարկվի ճնշման։ Բաքվի ռազմավարությունն այս հարցում հստակ է՝ ճանապարհային վերահսկողություն առանց ՀՀ մասնակցության, Իրանին տարածաշրջանից դուրս մղելու փորձ, արևմուտքի հետ Հայաստանի կապերի կտրում՝ վախեցնելու կամ մեկուսացնելու միջոցով։ Փաստացի, Սյունիքը դիտարկվում է որպես ոչ թե հաղորդակցության ուղի, այլ տարածք, որը Ադրբեջանը ցանկանում է ապասուվերենացնել և վերածել սեփական աշխարհաքաղաքական միջանցքի։
Մինչ Ալիևը խոսում է «այլ մեթոդներից», Փաշինյանն արդեն դրանք կիրառում է՝ ներսում։ Թիրախում է ընդդիմադիր գործիչներին, նրանց նկատմամբ վարում քրեական գործեր, զրկում անձեռնմխելիությունից, կալանավորում։ Բազմակողմանի հարձակում է իրականացնում Հայ Առաքելական Եկեղեցու, մասնավորապես՝ Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի և Վեհափառի վրա։ Ապակայունացնում է հանրային պաշտպանական պատնեշները՝ լրատվամիջոցներ, փորձագիտական համայնք, դատական համակարգ։ Այս բոլոր գործողությունները միասին մեկ բան են նշանակում՝ փաշինյանական վարչակարգը գիտակցում է, որ արտաքին ճնշմանը դիմակայելու փոխարեն պետք է ներսից վերացնի դիմադրության բոլոր հնարավոր օջախները։
Ըստ էության Նիկոլի վարած ներքաղաքական ռեպրեսիաներն ու հանրային ինստիտուտների կազմաքանդումը ոչ թե անկախ պրոցես են, այլ ներդաշնակ են Ալիևի պահանջների հետ։ Ալիևը սպառնում է դրսից, Նիկոլը վերացնում է ներսից։ Այսպիսով, խաղաղության օրակարգը վերածվել է վերջնագրերի համակարգի, իսկ Նիկոլի իշխանությունը՝ այդ վերջնագրերին հնազանդվելու ռեժիմի։ Ավելին, այսօր առավոտյան բաց տեքստով Նիկոլը հայտարարեց, որ առաջիկայում պատրաստվում է գրոհել Վեհարանը՝ ցույց տալով, որ պետականաքանդման գործընթացն իր համար շարունակում է մնալ առաջնային»։

***

Քաղաքագետ Գարիկ Քեռյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Դիվանագիտական/ պետական վարվեցողության և բազմադարյան նորմերով ընդունված չէ վիրավորել և ծաղրել մյուս պետությունների ղեկավարներին: Եթե նույնիսկ դիմացինդ թշնամի պետության ղեկավարն է: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին հակաֆաշիստական կոալիցիայի ղեկավարներ Ռուզվելտը, Չերչիլը և Ստալինը Գերմանիայի ղեկավարին ասում էին պարոն կանցլեր: Բացառիկ դեպք էր, երբ պատերազմից հետո, երբ գահավիժում էին խորհրդա- ամերիկյան հարաբերությունները և սկսվել էր սառը պատերազմը, մի առիթով Թրումանը Ստալինին դև անվանեց, բայց լուրջ քննադատության արժանացավ: Այժմ ինձ համար շատ տարօրինակ է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի կողմից ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին հրապարակային ծաղրելու վարքագիծը: Լինելով բարձրագույն կրթությամբ միջազգայնագե/դիվանագետ և պետության գործադիր իշխանության երկարամյա ղեկավար նա հաստատ գիտի միջպետական հարաբերություններում վարվելակերպի կանոնները: Ուրեմն ինչու է այդպես վարվում, այն էլ երկկողմանի բանակցությունների և սպասվելիք խաղաղության պայմանագրի կնքման այս վճռորոշ պահին: Հավանաբար նրա համար ընդունելի չէ միջանցքի վերահսկողությունը ամերիկյան կառույցին հանձնելու պլանը: Կան նաև նախապայմաններ, սահմանադրություն, Մինսկի պումբ և այլն, որոնցից հետո միայն նա կգնա պայմանագրի ստորագրման: Ամեն դեպքում ծաղրանքը ի ցույց է դնում ադրբեջանական կողմի չկամությունը: Դեռ խաղաղության պայմանագիր չեն ուզում: Ուրիշ բացատրություն դժվար, թե գտնվի»:

Քաղաքական գիտությունների դոկտոր, պատմաբան Արմեն Այվազյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Իլհամ Ալիևը բռնել է Աբուլֆազ Էլչիբեյի հակառուսական և հակաիրանական ուղին։ Այսպես, նա
• Ռուսաստանի դեմ հայց է ներկայացնում Միջազգային դատարան,
• ի լուր աշխարհի խրախուսում է Ուկրաինային շարունակել պատերազմը և վռնդել ռուսներին այդ երկրի «օկուպացված տարածքից»,
• հրաժարվում է մասնակցել ԱՊՀ միջոցառումներին,
• դուրս է գալիս ՌԴ-ի հետ տարբեր պայմանագրերից ու համաձայնություններից,
• պատրաստվում է դատել ռուս լրագրողներին և ռելոկանտներին,
• խորացնում է Իսրայելի և Սիրիայի ղեկավարության հետ հակաիրանական ռազմական դաշինքը,
• սպառնում է գրավել Հայաստանի Հանրապետության ինքնիշխան տարածքը։
Իրոք, անպատժելիությունը խփել է Ալիևի գլխին ու «օդերի» մեջ գցել. նա սկսել է իրեն զգալ համաշխարհային գործոն։ Բայց մենք պետք է միայն ողջունենք նրա խոստումնալից ընթացքը։ Ինչպես ասում են ռուսները՝ «так держать!» (այսինքն՝ «հենց այդպես էլ շարունակիր»)։
Միայն չմոռանանք՝ այդ նույն ռուսներն ասում են նաև՝ «Шагай смелее… пока не схлопочешь» (այսինքն՝ «Վստահ քայլիր… մինչև մռութիդ չուտես»)։

Եվրոպական կուսակցության ղեկավար Տիգրան Խզմալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Ալիևը ռսների ձեռքով հայաթափեց Արցախը, հիմա էլ աշխարհին ներկայանում է «ռսի դեմ ազատամարտիկ»։ Իսկ ինչո՞ւ է լռում Փաշինյանը։ Պուծինը չնեղանա՞: «Հա՞ց է կիսել» հետը»։