Բոլորովին ցանկություն չունեմ խառնվելու բանակի գործերին, բայց որպես հասարակության անդամ կարող եմ իմ կարծիքը կամ խոսքն ասել : Անշուշտ մեր բանակը լավն է, անշուշտ մենք զինվոր սիրող ազգ ենք, բայց մենք կարող ենք ունենալ էլ ավելի լավ բանակ : Մենք պարտավոր ենք ունենալ այնպիսի բանակ, որ ծնողը չմտածի որդուն բանակից ազատելու մասին, որ ծնողը չլացի, երբ որդուն իր բնակավայրից հեռու են տանում շատ-շատ 300 կմ : Անելիքներ շատ ունենք, հույսներս դնենք ծնողի կամ զինվորի վրա սխալ կլինի, քանի որ ոչ մի զինվոր կամ ծնող, երբեք չի գնա քայլի, որը հետագայում կարող է վատ անդրադարձ ունենալ իր կամ որդու ծառայության վրա, այսինքն ոչ ոք չի բողոքի այս կամ այն հրամանատարի ինքնագործունեությունից ու կամայականությունից : Մենք պարտովոր ենք ունենալ բանակ, որտեղ շա՜տ մեծ սիրով կմեկնեն ծառայության : Հիշու՞մ եք ապրիլյան պատերազմը, երբ մարդիկ ինքնակամ, որոշ դեպքերում իրենց հաշվին հասնում էին Արցախ ու մեկնում առաջնագիծ... Հենց այդպես պիտի լինի նաև բանակը... Բանակում ծառայելը նախ և առաջ չպետք է ոչ մի կերպ անդրադառնա զինվորի ինքնասիրության վրա... Շատ բան կա ասելու, կսահմանափակվեմ միայն մի բանով, զինվորին պահեք աչքի լույսի պես հարգելի հրամկազմ...

Կարեն Հովհաննիսյան