Վերջերս ՀՀ նախկին վարչապետ, ԱԺ նախկին պատգամավոր Հրանտ Բագրատյանը հայոց լեզվի մասին գրառում էր կատարել ու առաջարկել էր զարգացնել այն:

-Միջնադարում ունեցել ենք 60000 բառ։ Ոչ մի անգլերեն մեզ չէր հասնի։ Հիմա մենք ունենք 100000, իսկ նրանք 1000000,-գրել էր նա:

Լեզվաբանա Լավրենտի Միրզոյանը հակադարձում է.

-Հրանտ Բագրատյանի առաջարկն ընդունելի չէ: Նա մեզ վիրավորում է: Մեր լեզուն ոչ թե աղքատ, այլ հարուստ է: Եթե այդպես չլիներ, ինչո՞ւ պետք է Բայրոնը գնար Մխիթարյան միաբանություն՝ հայերեն սովորելու: Նույնը նաև Ստենդալի, Տոլստոյի, Չայկովսկու դեպքում: 1960-ական թվականներին անգամ առաջարկել են հայերենը գիտական լեզու դարձնել, սակայն, հաշվի առնելով բարդությունները՝ չդարձավ:

Միայն Հովհաննես Բարսեղյանի ուղղագրական-ուղղախոսական-տերմինաբանական բառարանը 135.000 բառ է պարունակում: Մոռանո՞ւմ եք, որ լեզուն հարստանում է գիտության, գրականության շնորհիվ: Օրինակ՝ մենք օվկիանոսագիտության տերմիններ չենք օգտագործում: Նույնը հրթիռաշինության, տիեզերագնացության դեպքում:

Տեսեք, եթե աշխարհի տեղանուններին, գետերին, լճերին ավելացնենք ացի, եցի ածանցներն ավելացնենք, նոր բառեր կկազմվեն: Ահռելի թիվ կլինի:

-Բագրատյանն ունի «Հասարակություն և պետություն» գիրքը, որտեղ լրիվ ռուսերեն տերմիններ են.ռեսուրս(հայերեն՝ պաշար), ագրեսոր(հայերեն՝ նախահարձակ), ֆեոդալիզմ(հայերեն՝ ավատատիրություն): Ուրեմն, մեր հայերեն գանձարանային բառը լավը չէ՞, պետք է Բագրատյանի ֆիսկա՞լն օգտագործեմ: Դեֆիցիտն ավելի լա՞վ է, քան հայերեն պակասո՞րդը: Ասում է՝ բանկը թարգմանում էին սակարան: Բայց մոռանում է, որ սակարանը ոչ թե բանկը, այլ բիրժան է, բորսան: Մարդը լեզվի մասին է խոսում՝ ոչ մի օրինաչափություն չպահելով,-նշեց լեզվաբանը:

Անի Կարապետյան