Անցել են տարիներ, բայց մինչ օրս իրական ոճրագործները դեռ պատժված չեն...
Տասնվեց տարի է, ինչ Հոկտեմբերի 27-ի ոճրագործությունը հայության գրեթե բոլոր(բացառությամբ ովքեր տեղյակ են) հատվածին հուզում է,թե ո՞ւմ էր ձեռնտու հարցը, քանի որ ոճրագործների ներկայացրած «մեսսիական» շարժառիթները անլուրջ է ընդունվում բոլորի կողմից: Երբ այս դասական հարցին գումարում ենք նաեւ «ո՞վ շահեց» նույնպես դասական հարցը, ապա ակնհայտ է դառնում, որ շահողների շարասյունը ձգվում է ավազակապետության ողջ բուրգով մեկ: Սակայն արդյո՞ք աթոռ ու մենաշնորհ ձեռք բերած ավազակախումբն է տվյալ հարցերի շահառուն: Վերջին տասնամյակում հենց այս հարցերի պատասխանն էր, որ մեզ կանգնեցրեց կոտրված սեփական տաշտակի առջեւ` ցուցանելու, որ փաթեթներով ոչ միայն մեր էներգետիկան, տրանսպորտը, կապը, արդյունաբերությունը (մի խոսքով, բոլոր հզորությունները), այլ նաև անգին պետական ինքնիշխանությունն ենք կորցնելու շեմին:Քանի դեռ Հայաստանում չի հաստատվել օրինական եւ օտար ուժերից կախում չունեցող իշխանություն, ավազակապետությունից ազգային անվտանգությանը վերաբերող նման հարցերի պատասխանին սպասելը հեքիաթների դաշտից է: Ուստի ՀՀ յուրաքանչյուր սրտացավ քաղաքացի ինքնիշխան սահմանադրական պետություն կառուցելու (պայքարելու) ճանապարհին խնդիր ունի նաեւ վառ պահել Հոկտեմբերի 27-ի իրական բացահայտմանն ուղղված կրակը: Այսօր մտածում եմ, չէ, հայը այնքան հիմար եղավ, որ ինքը ուրիշի ձեռքին դանակ դառավ ու սեփական գլուխը կտրեց: Միշտ էլ, երբ ինչ-որ հեռանկար է եղել, չեմ ասում լավի , այլ պազապես մի բան փոխելու հեռանկար, օտարի ձեռքին զենք ենք դառել ու սպանել սեփական ապագան....պատմությունը հիշեք:
Ես ցավում եմ կատարվածի համար մինչ օրս ... Հայ ազգ, թույլ տուր այսօր էլ խոնարհվել կտրված գլխիդ առաջ....
