Արցախի Անվտանգության խորհրդի նախկին քարտուղար Վիտալի Բալասանյանը բաց նամակով դիմել է ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինին։ Նամակում մասնավորապես ասված է․ «Այս տարի լրանում է նացիստական ​​Գերմանիայի դեմ Խորհրդային Միության Մեծ հաղթանակի 80-ամյակը։ Մեր պապերն ու նախապապերը հաղթեցին մի հզոր թշնամու, որը ստրկություն և մահ բերեց աշխարհի ժողովուրդներին։

Հայրենական մեծ պատերազմին մասնակից հայերից 90 հազարը սերում էին Ղարաբաղից (Արցախից):
29 ղարաբաղցիներ դարձան Խորհրդային Միության հերոսներ, 7-ը՝ բոլոր 3 աստիճանների Փառքի շքանշանակիրներ, հազարավոր զինվորներ պարգևատրվեցին ռազմական շքանշաններով և մեդալներով։
Տասնյակ այլ ղարաբաղցիներ դարձան գեներալներ ու ծովակալներ։

Այսօր Ղարաբաղի հայերը, մի շարք հանգամանքների բերումով, զրկված են իրենց պատմական հայրենիքից, և, կարծում ենք, որ այս անարդար գործընթացը կարող է շտկել ռուս ժողովուրդն ու ռուսական պետությունը։ Դարերի ընթացքում Ռուսական կայսրությունը բազմիցս հնարավորություն է տվել հայ ժողովրդին պահպանել իր ինքնությունն ու պետականությունը՝ իր պատմական հայրենիքում (Գյուլիստանի և Թուրքմենչայի պայմանագրեր):
Հարգելի՛ Վլադիմիր Վլադիմիրովիչ,
Հուսով ենք, որ Ձեր միջնորդությամբ Ղարաբաղի հայերը՝ Հայրենական մեծ պատերազմում հաղթանակած ժողովրդի ժառանգները, կվերադառնան իրենց պատմական հայրենիք, և որ հնարավորինս շուտ կձեռնարկվեն գործնական քայլեր՝ հազարամյակների ընթացքում ստեղծված պատմամշակութային ժառանգությունը՝ եկեղեցիներ, խաչքարեր, տարբեր շինություններ, բնակավայրեր, հուշարձաններ, այդ թվում՝ Հայրենական մեծ պատերազմին նվիրված հուշարձանները, փրկելու համար»։

***

Բլոգեր, խմբագիր Արամ Գևորգյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Արցախի, իսկ մասնավորապես Փառուխի ու Քարագլխի, Բերձորի ու Աղավնոյի խաղաղ հանձման մեղքը վզին մարդը նամակով խնդրում ա Պուտինին, որ վերջինս միջնորդի արցախցիներին վերադառնալ իրենց հայրենիք։
Տակն էլ չի խորշում ու մակաագրում ա՝ «Արցախի հերոս, գեներալ-մայոր»...
Ես խախտվում եմ սրանց աներեսությունից, սրանց պնդերեսությունից, սրանց նագլիությունից։
Մեկ ասում եք՝ «քաղաք Ասկերան, Դանիելյան փողոց 29-ում նստած եմ, Արցախից չեմ էլ փորձել դուրս գալ», մեկ էլ պարզվում ա ուղիղ մեկ տարի հետո Երևանում, Նորքի 2-րդ զանգվածում նստած ինչ-որ ծառահատումներ եք անում...
Հարց ա առաջանում էլի՝ դիմում ես վերադառնալու խնդրանքով, որ ի՞նչ անես, երկրորդ անգամ հանձնե՞ս։ Կամ լավ, գետինը չե՞ք մտնում, գեներալ-մայորի պագոններն ուսներիդ հերիք չի գլուխներդ կախ Հակարիով անցել, եկել Երևան նստել ես, հիմա էլ մեկ այլ պետության ղեկավարից խնդրում ես, որ քեզ հետ տանի... Ամոթն ու թասիբն էլ լավ բան են։
Արցախը հանձնողի տե՞ղը չգիտես, թե՞ անունը, պարոն «գեներալ-մայոր»։ Կարո՞ղ ա սկզբի համար իրենից պատասխան պահանջես»։