Shamshyan.com-ը գրում է Սերգեյ Պետրոսյանը ծնվել է 1954 թվականին, Ադրբեջանի Խանլարի շրջանի Մինգեչաուր քաղաքում: 1988 թվականին հեռացել է ծննդավայրից, եկել է Հայաստան: 4 ընկերների հետ կամավորագրվել է, մասնակցել Ազատի, Կամոյի, Գետաշենի մարտերին: 1991 թվականին գլխից վիրավորվել է և տեղափոխվել թիկունք: Մոտ 10 տարի ապրել է Ախալցխայում, ապա վերադարձել Հայաստան:

Սկզբում բնակարան է ստացել Լուսակերտի զորամասում, բայց հրամանատարությունը փոխվել է, իրեն դուրս են հանել իր կացարանից: Մի քանի տարի անց մահացել է կինը: Իր Միքայել որդու հետ տարիներ շարունակ կացարան է փնտրում: Մի շրջան բնակվել են կոշկակարի կրպակում: Հետո մի բարի մարդ խղճացել է նրանց, թույլ տվել, որ իր հողամասի խրճիթում բնակվեն: Բայց ամեն րոպե նրանց գլխին կանգնած է անօթևան դառնալու վտանգը, քանի որ սեփականատերն իր հողակտորն ուզում է վաճառել:

Սերգեյն ու իր որդին՝ Միշան, սոցիալական շատ ծանր վիճակում են հայտնվել: Մի քանի ամիս առաջ իրենց զրկել են սոցիալական անապահովության նպաստից՝ 24 հազար դրամից: Այժմ 14-ամյա որդին սովորում է Բյուրեղավանի գիշերօթիկ դպրոցում. երկուշաբթի գնում է, ուրբաթ վերադառնում հոր մոտ: Շաբաթ-կիրակի մաքրում է Նոր Հաճնի բնակիչներից մեկի որդու գերեզմանը. դա հոր և որդու ապրուստի միակ միջոցն է:

Նյութը`սկզբնաղբյուր կայքում