Մարիամ Դիլբանդյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․
Եթե չասեմ, կգժվեմ…
Օ՜, նայեք, հայերը «Անորա»-ում խաղացել են և դա արժանացել է Օսկարի՝ ի՜նչ աննախադեպ հրաշք։
Իսկ որտե՞ղ էիք բոլորդ անցյալ տարի, երբ «The Last Repair Shop» Օսկար շահեց։ Օ՜, դուք չգիտեի՞ք։ Ինչ զարմանալի է։ Այդ վավերագրական ֆիլմը ներկայացնում էր Ստիվ Բագմանյանին, ով վերապրել էր Բաքվի ջարդերը։ Բայց դե ո՞վ է հետաքրքրված իրական հայկական տրավմայով, երբ կարելի է հպարտանալ քյարթու ազգային կերպարներով, այնպես չէ՞։
Պարզվում է՝ մեզ համար շատ ավելի կարևոր է հպարտանալ հայերով, ովքեր խաղում են քյառթու կերպարով, քան այն հայերով, ովքեր իրական կյանքում վերապրել են էթնիկ զտում և պատմում են իրենց իրական պատմությունները։ Ինչ հրաշալի է մեր «ազգային գիտակցությունը»։
Ճիշտ է, ինչո՞ւ պետք է մենք նույն խանդավառությամբ բարձրացնենք Օսկար շահած փաստագրական ֆիլմերը Ադրբեջանի կողմից հայերի էթնիկ զտման մասին։ Դա չափազանց ձանձրալի է, չէ՞։ Այդպես չի «փայլում» մեր ինստագրամի էջերում։ Այնքան ավելի հաճելի է Օսկարի փայլուն արձանի լուսանկարներ տարածել, քան խոսել մեր ազգի իրական տառապանքի մասին։
Աշխարհը հարթակ տրամադրեց մեր ջարդերի մասին խոսելու համար, բայց մենք չափազանց զբաղված էինք՝ սպասելով հաջորդ «գլամուրային» պահին։ Մանավանդ որ Բաքվի ջարդերը չափազանց «անհարմար» թեմա են զվարճանքի համար, չէ՞։
Խնդրում եմ շարունակեք տարածել «Անորա»-ի մասին այս հրաշալի գրառումները և պարծենալ մեր տաղանդավոր դերասաններով։ Ինչքան շատ ենք խոսում հորինված պատմությունների մասին, այնքան քիչ ժամանակ կունենանք խոսել այն մասին, ինչ իրականում պատահել է մեր ժողովրդի հետ։
Հիանալի ռազմավարություն է ազգային գոյատևման համար, չէ՞։
Դիտեք նաև՝
