Հիշեցում Asekose.am-ի կողմից` բլոգերների ու համացանցի օգտատերերի գրառումները ներկայացվում են առանց խմբագրման: 

Կասկածից վեր է, որ պատերազմն, անկախ բոլոր հանգամանքներից, միշտ փոխկապակցված է դաժանության ու զզվելի երևույթների հետ, բայց երբեմն պատերազմների ժամանակ կատարվում են այնպիսի զարհուրելի ու անմարդկային դրվագներ, որոնք անգամ պատերազմների համար են չափազանց։ Ձեզ ենք ներկայացնում մարդկության պատմության ամենաարյունահեղ կոնֆլիկտների՝ Առաջին և Երկրորդ աշխարհամարտերի ամենամութ ու ամենաանմարդկային 5 դրվագները։

1․ Նացիստների մանկական գործարանները

Հիտլերի այլասերված մոլուցքը՝ ունենալ կապույտ աչքեր ու շեկ մազեր, լայնորեն տարածված է, ու դրա մասին շատ է խոսվել ու գրվել։ Նացիստների ռասայական այս տեսության կուլմինացիոն կետը «Վերջնական լուծման» հայեցակարգն էր, որը դարձավ Հոլոքոսթի գլխավոր պատճառը։ Սակայն քչերը գիտեն, որ հրեաների զանգվածային սպանդից զատ Հիտլերն այլ խելահեղ քայլերի էլ էր գնում՝ իդեալական ռասա սինթեզելու համար։ Այսպես, «Լեբենսբորն» ծրագրի շրջանակներում հազարավոր մանկահասակ երեխաներ կտրվեցին իրենց ընտանիքներից ու տեղափոխվեցին շքեղ առանձնատներ ու վիլլաներ, որպեսզի նրանցից իդեալական ու իսկական արիացիներ մեծացնեն։

Ի սկզբանե, նացիստական զինվորներին խրախուսում էին Լեհաստանի կանանց հետ ավելի շատ սեռական հարաբերություններ ունենալ, և դրա արդյունքում բավականին մեծ թվով լեհուհիներ հղիացան նացիստներից։ Այնուհետև այդ կանանց ու երեխաներին տեղափոխում էին շքեղ պայմաններով հագեցած հաստատություններ։ Այս մեթոդը դանդաղ էր ու խիստ ժամանակատար, ուստի նացիստները սկսեցին բռնի ուժով խլել երեխաներին իրենց ծնողներից, որպեսզի նոր արիացիների սերունդն անհրաժեշտ քանակությամբ գլխաքանակով ապահովվի։ Այս ամենի հետևանքով միայն Լեհաստանը պնդում էր, որ «Լեբենսբորն» ծրագրի շրջանակներում 200.000 լեհ երեխա է խլվել իրենց ընտանիքներից։

2․ Նագիրևի զանգվածային սպանությունները

Պատերազմի ընթացքում ոչ բոլոր դավադրություններն ու դաժանություններն են արվել չար ռեժիմների ու բանակների կողմից։ Երբեմն սովորական թվացող համայնքներն արել են բաներ, որոնք անհավանական են թվում իրենց անիմաստ դաժանությամբ ու չարությամբ։ Նագիրև կոչվող մի փոքրիկ հունգարական քաղաքում սպանությունների հսկայական ալիք անցավ Առաջին աշխարհամարտի տարիներին։ Սպանությունների մարաթոնն այս փոքրիկ քաղաքում սկսվեց, երբ այնտեղ ժամանեց մի չար մանկաբարձ։ Պատերազմի տարիներին քաղաքի միայնակ կանայք սկսեցին հարաբերություններ ունենալ ռազմագերիների հետ ու որպեսզի թաքցնեն իրենց խայտառակությունը, սկսեցին դիմել այս մանկաբարձին։ Նրա ազդեցությունը գնալով մեծանում էր, ու նա սկսեց հորդորել մարդկանց մաքրել հաշիվները միմյանց հետ արսենիումով թունավորված ապուրների միջոցով։

Սա հանգեցրեց մեծ թվով մահերի, այդ թվում՝ կանանց ու երեխաների շրջանում։ Զինվորներից ոմանք, ովքեր ողջ մնացին պատերազմում, վերադարձան տուն, որպեսզի մահ գտնեն այնտեղ՝ կանանց կողմից թունավորվելով։ Տարիներ շարունակ այս դավադրությունն աննկատ էր մնում հարևան համայնքների կողմից, քանի որ քաղաքի սոցիոլոգը մանկաբարձի զարմիկն էր։ Մինչ այս զարհուրելի չարագործությունը բացահայտվեց, արդեն առնվազն 300 մարդ էր սպանվել՝ մանկիկներից մինչև ծերեր։

3․ Ամերիկացի զինվորները սպանված ճապոնացի հակառակորդներին վերաբերվում էին ասես ավար

Այս երկու գլոբալ կոնֆլիկտներում քարոզչությունը դարձավ ամենաակնառու հատկանշական կողմերից մեկը։ Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին, ինչպես ԱՄՆ-ը, այնպես էլ Ճապոնիան մրցում էին քարոզչությունում հնարավորինս շատ էմոցիոնալություն և երկուստեք ատելություն սերմանելու հարցում։ Մինչև պատերազմի սկսվելն ամերիկյան քարոզչությունն այնքան արդյունավետ էր աշխատել, որ ամերիկացի զինվորները վստահ էին, որ ճապոնացիներն անասունների հոտ են, որոնք ունակ չեն մտածողության, ու քանի որ զորահավաքը սկսվեց «Ճապոնական որս» կարգախոսի ներքո, զարմանալի չէ, որ նույն այդ ամերիկացի զինվորները, ովքեր վստահ էին, որ կենդանիների հետ գործ ունեն, վերաբերվում էին այդ ամենին որպես որսի։

Ամերիկացի զինվորները սկսեցին իրենց սպանված հակառակորդների մարմնի մասերը վերցնել որպես ռազմավար։ Սաղավարտների վրա սկսեցին հայտնվել ճապոնացիների կտրված ականջներ, շատ զինվորներ իրենց համար վզնոցներ էին պատրաստում ճապոնացիների ատամներից։ Սա այնքան զարգացավ, որ որոշ ամերիկացիներ սկսեցին անդամահատել իրենց թշնամիների մարմինները և նրանց գանգերից ու մարմնի այլ մասերից սկսեցին հոուշանվերներ պատրաստել։ 1942 թվականին այս զարհուրելի ավանդույթն այնպիսի տագնապալի մասշտաբների էր հասել, որ ԱՄՆ բանակը հրաման արձակեց, որով խստիվ արգելվում էր նման վարքը ռազմաճակատում, բայց արդեն շատ ուշ էր, ու այս երևույթն այնքան խորը արմատներ էր գցել, որ անգամ 20-25 տարի անց կրկնվեց Վիետնամում։

4․ Իրմա Գրեսեն՝ Աուշվիցի մոլագարը

Իրմա Գրեսեն դատապարտվեց ու կախաղան հանվեց ընդամենը 22 տարեկանում, որովհետև նույնիսկ նացիստական չափանիշներով այնքան վայրենի գազան էր, որ նշանակում էր ստացել Աուշվիցում իր մկանուտ մարմնի ու անողոք էության շնորհիվ։ Սակայն քչերը գիտեին, որ այս ամենից զատ նա նաև սեքսուալ բնույթի մոլագար էր, ով սեքսուալ բավարարվածություն էր զգում՝ ամենազարհուրելի կտտանքների ենթարկելով համակենտրոնացման ճամբարի գերիներին։

Նրա հետ մշտապես երկու քաղցած շներ էին շրջում, նա ծեծում էր մարդկանց հատուկ իր համար պատրաստված կաշվե գոտով, որի վրա երկաթյա ցցեր կային։ Նա շատ արագ վաստակեց անողոք ու չար անձնավորության համբավ, որը միայն աճում էր ժամանակի ընթացքում։ Նա կտրում էր կանանց կրծքերը դանակով ու հետո սեքսուալ բավարարվածություն էր ստանում՝ հետևելով նրանց տանջանքներին։ Նա այն աստիճան էր անցել բարու ու չարի սահմանը, որ նրան մահապատժի ենթարկեցին 22 տարեկան հասակում՝ հարյուրավոր գերիներին կտտանքների ենթարկելու ու տասնյակ սպանությունների համար։

5. Մարդակերությունը ճապոնական բանակում

Չնայած այն հանգամանքին, որ Ճապոնիայի կերպարն էապես սևացվել էր շնորհիվ ամերիկյան քարոզչության, սակայն պետք է նշել, ոոր գործած չարիքների առումով Ճապոնիան հանգիստ կարող էր մրցակցել Նացիստական Գերմանիայի ու ցանկացած այլ պատերազմող երկրի հետ։ Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին ամերիկյան մի քանի ինքնաթիռներ խփվեցին ճապոնական Չիչի-ջիմա կղզու մոտ։ Օդաչուներից մեկին հաջողվեց գտնել ամերիկյան սուզանավի անձնակազմին, իսկ մնացած 8-ին գերեվարեցին ճապոնացի զինվորները։ Դրանից կարճ ժամանակ անց ճապոնական ռազմածովային նավատորմի սպաների պատվին կազմակերպված ընթրիքի ժամանաակ հյուրերին հատուկ ուտեստ առաջարկվեց, որն անվանվեց «կիմո» (ճապոներեն՝ թարմ միս)։ Այն պատրաստել էին գերի ամերիկացիներից մեկի մարմնի մսային մասերից։ Այս միջադեպից հետո ճապոնական բանակում մեծ տարածում գտավ ամերիկացի գերիներին ուտելը։ Որոշ դեպքերում գերիներին ոչ թե սպանում էին, այլ, անդամահատելով նրա մարմնի ինչ-որ մաս, պատրաստում էին դրանից կիմո ու մատուցում սպաներին։

Ի դեպ, օդաչուն, ով հրաշքով փրկվեց այս սարսափից ու հայտնվեց յուրայինների սուզանավում, Ջորջ Բուշ ավագն էր, ով հետագայում դարձավ ԱՄՆ նախագահ։

Աղբյուրը` Դեսից-դենից

                BlogNews.am