Թաքնվում եմ բացվող օրից,

Անկեղծանում` գիշերում...

Լավատեսի չունևորից`

Ունևոր եմ ձևանում...

Բարևում եմ դեմքս ծածկած

Չփոփոխվող ժպիտով...

«Քաղաքակիրթ» մեկի կոչած,

Սահմանումի կնիքով:

Ծանոթներին` ծանոթ ոճով...

Օտարներին` ձեռնպահ,

Հանդիպում եմ ճիշտ «իմիջով»`

Կազմակերպվա՜ծ,կարգապա՜հ:

Հյուր եմ գնում հյուրի նման...

Ոչ քաղցածի ցանկությամբ,

Մինչդեռ նաև նախապայման՝

Ախորժակի մեղմությամբ...

Ձեռքս եմ առնում լուռ ու համեստ,

Սահմանվածի խստությամբ,

«Դանակ» կոչվողն աջ ձեռքիս մեջ,

Մյուսը` ձախի ճշտությամբ...

Էս զավեշտը ո՞վ է գրել.

Ես եմ ու իմ ցանկությամբ,

Իմ ձեռքերն եմ ուզում ընտրեն`

Պատառաքաղ ու դանակ...

Թաքուն բթվող մեղմ ծամողին,

Ասել` լսի՜ր,բարեկամ,

Ո՞վ է թթվել քո ծնոտին

Հաշվում` որից ու որքան:

Ո՞վ չգիտե ախորժակդ

Ինչե՜ր ունի պարտակած...

Գոնե էստեղ,սեղանի շուրջ

Եղիր այնպես,ինչպես կաս...

Ես էլ ասեմ` ջհանդամը,թե

Հանդուրժում եմ ես սրան,

Անկեղծանալ գոնե գիտե,

Երբ տեսնում է ճոխ սեղան:

-Արի ընկնեմ սրա խելքին,

Լոլիկն ուտեմ մեծ-բերան...

Ոչ կտրտած` թիթիզ-միթիզ

Ու հաշվարկված` ում,որքան:

Իսկ` Ե՞ս...

Իսկ «Մենք» այ էսպես,

Թաքնվում ենք բացվող օրից

Մեկս-մյուսին բաժնետեր...

Գովք ենք անում արժեքների

Ոչնչության գրպանում՝

Դիմակի տակ անմեղների,

Էս մեղավոր աշխարհում...

Լավատեսի չունևորից`
Ունևոր եմ ձևանում...
Թաքնվում եմ բացվող օրից,
Անկեղծանում` գիշերում.

Թե պայքար է իմ ու քոնի՝
«Տուն-տունիկ» եմ դեռ խաղում...

Ազատ Աբրահամյան