Երբ ես ինչ որ ծրագրով գնում եմ արտասահման, ես գիտեմ, որ բացի նրանից, որ նոր մարդկանց եմ տեսնելու, նոր մարդկանց հետ եմ շփվելու ու նոր բաներ սովորելու, ես նաև հստակ գիտեմ, որ վաղը այ էդքան մարդ իմ երկրի մասին դատելու է նաև նրանով, թե ինչ կարծիք կկազմի իմ մասին։ Եթե ինձ սիրեցին, նրանց մոտ դրական կարծրատիպ կձևավորվի ոչ միայն իմ, այլև իմ երկրի մասին, եթե չէ՝ հակառակը։ Ասել կուզեմ, դուրսը, նույնիսկ ինչ որ մանր հումանիտար ծրագրում յուրաքանչյուրս՝ մեզանից բացի, ներկայացնում ենք նաև մեր երկիրը։
Հիմա ուզում եմ հասկանալ, Գոհար Գասպարյանը հասկանո՞ւմ է, որ էսօր Վիեննայում երբ թրաշով անասունին Հայաստանի դրոշի ֆոնին սելֆի էր ուզում անել հետ ու թրաշով անասունը սկի բանի տեղ էլ չդրեց իրեն, ինքը շատերի աչքերում ոչ թե Գոհար Գասպարյանն էր, այլ Հայաստանը։ Ասեմ ավելին, հասկանո՞ւմ է, որ իր այդ քայլով մեղմ ասած նյարդայնացրեց Հայաստանի բնակչության մի ստվար զանգվածի, ում համար անընդունելի է, որ երկրի սիմվոլիկան նման ապաշքյարա տնօրինեն մարդիկ, ովքեր այդպես էլ չեն կողմնորոշվում իրենց տեղի ու դերի հարցում։
Էն Եսայիի մասին բան չեմ ասում, ոչ էլ էն երկու նանարների մասին, ում ծնկները թուլացան՝ Կոնչիտային տեսնելուց, ու սիրո խոստովանություններ էին անում տեսախցիկի առջև։ Չեմ ասում, որովհետև իրենք Հայաստանյան իրականությունում չեն ապրում ու իրենց երկրներում գուցե նորմալ են թրաշով անասունները։ Չեմ ասում, որովհետև Գոհար Գասպարյանը՝ որպես մեր դելեգացիայի պատասխանատու, առնվազն պարտավոր էր իրազեկել նրանց, որ նման վարքը մեղմ ասած չի ողջունվելու Հայաստանի հասարակությունում։ Վաստահ եմ, որ չի ասվել։ Ինչո՞ւ եմ վստահ. որովհետև Գոհարն ինքն էր ձգտում սելֆի անել դրոշի ֆոնին։
Այս ամենը նաև նրանից է, որ Եվրատեսիլի հայաստանյան պատասխանատուները և անձամբ Գոհար Գասպարյանն այդպես էլ չհասկացան, որ այդ մրցույթի մասնակցությունը զուտ իրանց ներքին տուսովկի հարցը չէ, իրենց քմահաճույքի հարցը չէ ու ի վերջո, եթե մասնակցում ենք, ապա իրենք միայն իրենց առջև չեն, որ պատասխանատու են։ Սրա մասին շատ է խոսվել, հատկապես, երբ առանց որևէ հանրային քննարկման մասնակիցների էին հաստատում ու երգեր էին ընտրում։ Կարծես թե, պետք է կրկին հիշեցնել, որ իրենք դեռ Հայաստան են վերադառանալու ու ավանդույթի համաձայն՝ աչքերն են կլորացնելու, թե բա «Բայց ի՞նչ ենք արել որ, ո՞ւմ ինչ գործն ա»։
Այ նաև սենց բաներից մտավախություն ունենալով էի դեռ ամիսներ առաջ պնդում, որ հատկապես էս տարի էդ մրցույթին մասնակցել պետք չէ։ Հիմա ի՜նչ ուզում են անել, էս տարվա Եվրատեսիլն իմ համար նշանավորվելու է եռագույնով Կոնչիտայի ու Կոնչիտային քծնող մարդկանց հետ։ Ու հա, ես մի տեսակ չեմ կարողանում ընկալել, երբ Կոնչիտային քծնողը Հայոց ցեղասպանության հարցն է բարձրաձայնում՝ գոմիկության համաշախրհային գովքի վերածված մրցույթում։
Հ.Գ. Էդ խայտառակությանն էլ կարող եք ականատես լինել ինքներդ.
