«Ադեկվատ» միաբանության հիմնադիր Արթուր Դանիելյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․

Սաղ աշխարհը տանջվում, փորձում ա սրան լեգիտիմություն հաղորդի, որ իր ստորագրած թղթի կտորները գոնե ինչ-որ հիմք ունենան, սա էլ, իրեն բնորոշ շիզոյիդի կեցվածքով, էդ լեգտիմիության քողը քաշում է վրան, բայց էդ անտերը ոչ մի ձև չի նստում դեմքին:

Երեկ իր հերթական (լայվերը, պոդքասթները, հեծանիվը, նորաձև կրթելը պրծել ա) տեղեկատվական հնարքի՝ «էքսպրոմտ» ասուլիսների շրջանակում լեգտիմիության դիմակը հերթական անգամ վրայից ընկավ, երբ նա ստիպված եղավ դիմել լեգիտիմության ճգնաժամում գտնվող գործչի վերջին գործիքին: Յոթ տարի առաջ Հայաստանի հպարտ ժողովուրդն էր վարչապետը, երեք միլիոն վարչապետ կար, Նիկոլն էլ մարդ չէր, նա ժողովուրդի մարմնավորումն էր: Մինչդեռ հիմա ինքն էլ ժողովուրդը չէ, ինքն արդեն կառավարությունն է՝ միապետը, ու ով դրա հետ համաձայն չէ, պիտի ռադը քաշի, գնա (իրականում նստի, ունեզրկվի, ու երբեմն էլ կամուրջից ընկնի կամ ինքնագնդակահարվի):

Սա շատ տիպիկ երևույթ է՝ աթոռից կառչած քաղաքական դիակների համար: Երբ չես կարող գաղափարական լեգիտիմություն ստանալ, չես կարող գոնե արդյունքներիդ հաշվին լեգիտիմություն ստանալ, ստիպված ապավինում ես միապետական պոնտերին, թե բա՝ ուզեք չուզեք, ես եմ! Սա էր ըստ էության իր ասածը: Ու ասեմ ձեզ՝ սա էն հազվագյուտ դեպքերից է, երբ նա չի ստել:

Նիկոլը մեծահոգաբար ժամանակ ու էներգիա է ծախսում՝ փորձելով շահել ժողովրդի երբեմնի համակրանքը՝ դրա կարիքը սակայն չունենալով: Նա շատ լավ գիտի, որ իր իշխանությունը ժողովրդի կամքի հետ աղերս չունի: Քանի դեռ նա պետք է Ալիևին, նա կնստի աթոռին: Էդ աթոռը կարա լինի ամբողջովին ոչնչացված երկրում, բայց լինելու է: Այս փաստի գիտակցումն է էս վիժվածքի մոտ պահի տակ պոռթկում առաջացնում: Նա ներվայնանում է այն փաստից, որ պիտի բոլորի մոտ ինչ-որ դեր խաղա... Իր պատկերացմամբ՝ նա մի հսկա է, որ իրավիճակի դրդմամբ ստիպված պիտի իջնի ծաղրածուի մակարդակի: Սա էլ էն մեր իմացած ասֆալտին պառկող Նիկոլը չի, սա արդեն 7 տարի թանկարժեք պադավատ ունեցող, Թրամփի հետ շփվող, Պուտինին հաթաթա տվող մի «մեծություն է»:

Իրեն ոչ ժողովրդի քվեն ա պետք (հանգիստ կնկարի), ոչ էլ հավատարիմ թիմ (սաղին հանգիստ կարա փուռը տա ու թազուց հավաքի): Իր մոտ անփոխարինելիներ չկան: Անփոխարինելիներ լինում են միայն գործող համակարգում, որտեղ որոշ մարդիկ այդ համակարգի գործելու գրավականն են: Մի երկրում, որտեղ անընդհատ կտրվում է լույսը, ջուրը, գազը, կապը, դրամական փոխանցումները, որտեղ ոչ մի գործող հաստատություն չկա, չեն կարող լինել անփոխարինելի մարդիկ: NVIDIA-ի ու Amazon-ի գալու մասին հիմար հեքիաթներ պատմող խոսացող գլուխներ ա պետք, է էս երկրում ինչն ա շատ՝ էշ-էշ դուրս տվող թամադեքը...

Նենց որ, եթե աշխատում եք պետական համակարգում ու զզվել եք էս ամեն ինչից, դուք ընդամենը մի ելք ունեք ու դա դիմում գրելը չէ: Եթե ձեր պաշտոնը քիչ թե շատ տեղեկատվական հոսքեր է պարունակում, ապա դիմումից անմիջապես հետո ձեզ քրեական գործ է սպասում: Քրեական գործ ու տարիներ շարունակվող քննություն՝ էնքան որ ռելաքս չլինեք: Իրականում ձեր միակ ելքը պարտիզանությունն է:

Եկավ Նիկոլը, պիտի դիմավորեք, ժպտաք, «մեծարգո...» ֆլան-ֆստան... էդ սաղ պիտի անեք, բայց հենց որ մեջքով ֆռաց, պիտի «թքեք» վրեն ու անմիջապես եռանդուն կերպով փորձեք գտնել ու դատափետել էդ «ստոր թքողին»: Մի փոքր ժամանակ անց էլի պիտի «թքեք» մեջքին, հետո էլի... Կարաք Նիկոլի նկարը կախեք ձեր գլխավերևում, բայց ամեն պատեհ ու անպատեհ առիթով պիտի վնաս տաք: Էդ ա... էս պահին դա միակ բանն է, որ կարող եք անել:

Շատ կարևոր է, որ համակարգի միջանցքներով քայլելիս նրա բաճկոնի վրա ձեր «խորխի» հետքը լինի: Կարևոր է, որ իր թիկնապահը տեսնի, որ նրա վրա «մեջքից թքում են», կարևոր է ձեր կոլեգաները դա տեսնեն: Վերջիվերջո, շատ կարևոր է, որ հենց նա դա տեսնի: Տեսնի, ընկնի նոպաների մեջ ու պոռթկա... Էդ ճոխ կյանքը վայելելու ամեն մի վարկյանը պիտի իր վրա շատ թանկ նստի: Ինքը մեր կյանքն է դարձրել դժոխք, մենք պետք է հիմա իրենը այդպիսին դարձնենք:

Նենց որ դիմում մի գրեք: Ով համակարգի մեջ է, պետք է «թքի» վրեն: Ով համակարգից դուրս է, պետք է «քացով տա ձվերին» ու փախնի: Նա պետք է ամեն օր սարսափելի հոգեբանական ցավեր ունենա: Նա պետք է զգա, որ իրեն բոլորը ատում են, և առաջին հերթին նրանք, ովքեր իր դեմքին ժպտում են:

Դիտեք նաև՝