Ադրբեջան փախած վահան մարտիրոսյանի ասուլիսը նայեցի, նոր բան չասաց ու հին երգը կրկին հնչեցրեց։
Ասուլիսի մասին դեռ կհասցնենք խոսել, բայց մի բան չվրիպեց աչքիցս, իմ ընկեր հոգեբաններն իմ կարծիքով ինձ հետ կհամաձայնեն՝ համեմատած առաջին ասուլիսին մեր դավաճանի հոգեվիճակը բավականին ծանր է՝ հայացքը չի ֆիքսվում մեկ կետի վրա, ձեռքով ինքն իրեն փակում է աներևույթ թշնամուց, փորձելով այդ ոչ վերբալ գործողությամբ պաշտպանվել, խոսքը սահուն չէ միտքը ընդհատվում է, ցայտնոտի մեջ է մարմինը կառավարելիս։
Հ.Գ. Աչքիս սրան լավ «դաստիարակում» են իր սիրելի բաքվում։
