BlogNews.am-ը գրում է.
Սեպտեմբերի 1-ին բոլորս մանկանում ենք, ընկնում հիշողությունների գիրկը՝ անկախ նրանից Գիտելիքի օրը` որպես ուսումնական տարվա մեկնարկ, մեզ վերաբերո՞ւմ է, թե՝ այլևս ոչ: Կայքն այս անգամ հայտնիներին լուսանկարել է այնպես, ինչպես նրանք նկարվել էին առաջին դասարանում: Տեսեք, թե ինչպես են մեծացել ու փոխվել նրանք, թեև ոմանց դեպքում փոփոխություններն այնքա՜ն քիչ են: Իհարկե, դպրոցներում գրեթե չէին պահպանվել այն անկյունները, որտեղ ժամանակին նկարվել էին առաջին դասարանցիները: Դե իհարկե, չէինք կարող չզրուցել նաև նրանց դպրոցական ուսուցիչների հետ ու չպարզել՝ ով ինչպիսի աշակերտ է եղել:
Պետք է նշել, որ նախագծին առավել մանրակրկիտ պատրաստվել էին աղջիկները, ովքեր հագուստը նույնսիկ կարել էին՝ հնարավորինս նմանեցնելու համար:)
Լուսինե Բադալյան
Հաղորդավարուհի Լուլուն՝ Լուսինե Բադալյանը, սովորել է 102 միջնակարգ դպրոցում, ինչպես պարզվում է՝ իսկական ավազակ է եղել:) Թեև նա բարձր առաջադիմություն է ունեցել, բայց և դպրոցի բոլոր անկարգությունների մասնակիցն է եղել:) Այդուհանդերձ ուսուցչուհիները հպարտանում են Լուսինեով։ «Հպարտությամբ եմ ասում, որ դասավանդել եմ իրեն: Միշտ համարձակ է եղել, ունեցել է սեփական կարծիքը, նույնիսկ ամենամտերիմ մարդուն կարող էր ասել սխալները: Չէի պատկերացնում, որ հաղորդավարուհի է դառնալու, սակայն գիտեի, որ ինքն իր խոսքն ասելու է, քանի որ շատ կիրթ էր։ Մտածում էի՝ պատմաբան է դառնալու, դասախոսություններ է կարդալու»,- ասաց նրա ուսուցչուհիներից տկն Խաչատրյանը և հավելեց, որ Լուսինեն շատ հետաքրքիր մարդ էր, կազմակերպչական մեծ ջիղ ուներ, դասարանում լիդեր էր:
«Շատ չարաճճի էր, երբեք առանց իր մասնակցության ինչ-որ միջադեպ չէր լինում: Ամեն ինչ պտտվում էր իր և իր ընկերուհիների շուրջ: Եթե դասից փախչել էր, ինքն առաջինն էր, եթե ինչ-որ մեկը մեկին դասարանում նկատողություն էր անում, ինքն անպատճառ պիտի ըմբոստանար, իր կարծիքը հայտներ: Նույնիսկ գրականության վերաբերյալ ինքն իր ուրույն կարծիքն ուներ, մի բան, որ Սովետական միությունում ընդունված չէր: Ինքը կարողանում էր դուրս գալ այդ քարացած մտածելակերպից»,- պատմեց ուսուցչուհին։
Լուսինեն էլ իր հերթին պատմեց, որ ամեն առավոտ գալիս էին դպրոց՝ տեսնելու, թե ընկեր Խաչատրյանն ինչ է հագել: «Ընդ որում՝ իրենք երեքով էին՝ ընկեր Խաչատրյանը, ընկեր Աղասյանն ու ընկեր Ասատրյանը: Միշտ սուպերնորաձև էին, ժուռնալներում չէիր տեսնի այդպիսի հագուկապ»,- հիշեց Լուսինեն ու ուսուցչուհուն խոստովանեց, որ ժամանակին իր տնազներն էր անում, նույնիսկ ցույց տվեց, թե ինչպես :)
Պարզվում է՝ երգչուհի Օլգա Այվազյանը և Լուսինեն համադասարանցիներ են եղել՝ նույն չարաճճիների խմբից: «Մեր չարաճճիությունների համար տնօրենը որոշեց, որ կողպելու է բոլոր դռներն ու պատուհանները, որպեսզի չփախչենք դասից։ Մտածում էինք՝ ինչ կարելի է անել, Օլգան առաջարկեց գնալ փոքրերի մասնաշենք, սակայն առաջին հարկի պատուհանները այնտեղ էլ էին կողպած։ Միայն երկրորդ հարկի պատուհաններն էին բաց, ոչ ոք չէր պատկերացնում, որ մենք 2-րդ հարկից կփախչենք։ Առաջինը ես և Օլգան թռանք, մյուսներն այլևս չէին կարող չթռչել։) Մնում էր հաղթահարել երկրորդ խոչընդոտը, որովհետև պատուհանից մենք իջնում էինք դպրոցի Բուսաբանայկան այգի, որը խնամում էր ընկեր Հակոբջանյանը, իսկ եթե նա մեզ, դա շատ ավելի լուրջ էր, քան տնօրենն ու ծնողները։) Խոտերի միջով սողալով գնում էինք, մինչև կարողացանք թռչել ցանկապատի վրայով»,- հիշեց Լուսինեն։
Դավիթ Գրիգորյան
«Աբելի քույրը» հեռուստասերիալից հայտնի Դավիթ Գրիգորյանն ավարտել է թիվ 14 դպրոցը, որտեղ դասավանդել է նաև նրա մայրը։
Դավթի առաջին ուսուցչուհին՝ տկն նշեց, որ շատ զուսպ, խելացի, զգացմունքային երեխա է եղել, իսկ գործընկերուհու երեխայի հանդեպ ոչ թե ավելի մեղմ, այլ ավելի խիստ է եղել։ «Մայրը շատ հոգատար էր, տարբեր խմբակների էր տանում նրան։ Դավիթը սաքսաֆոն էր նվագում, մրցույթների դափնեկիր էր։ Ես մտածում էի՝ երաժշտությամբ է զբաղվելու, հետո հայտնվեց լրագրության ասպարեզում՝ հեռուստատեսությունում։ Միշտ հպարտանում էինք իրենով: Ուրիշ տղաների նման չէր, նա շատ կոկիկ էր, ինչպես գալիս էր դպրոց, այնպես էլ գնում էր։ Ոչ մի կռվի մեջ չի եղել, կոնֆլիկտային չէր։ Փոքր ժամանակ շատ ավելի չխոսկան էր»,- հիշեց ուսուցչուհին։
Դավիթն էլ նշեց, որ իրեն պարտավորեցում էր այն, որ շրջապատում բոլորը ճանաչում էին ծնողներին. «Ծնողներիդ պատվից ելնելով՝ ստիպված ես հավաք լինել և չանել մի բան, որը կարող է վարկաբեկել ծնողներիդ»։
Դավթի մայրը՝ տկն Վերմիշյանն էլ նշեց, որ մի տարի է դասավանդել որդուն, հետո խնդրել է այլևս դաս չտալ նրան. «Հենց ասում էի՝ դասդ կարդա, միանգամից կարմրում էր, ձեռքերը դողում էին։ Մտածեցիի՝ երեխաս մեղկ է, թող ուրիշի մոտ հանգիստ սովորի»։ Դավիթն էլ նշեց, որ նույնիսկ դրսում մայրիկին վերաբերվում էր՝ որպես գրականության ուսուցչուհու. «Կարծես ոչ մի բիլոլոգիական կապ չունենայինք»։)
Դավթի մայրը հիշեց նաև՝ ինչպես է որդին առաջին դասարան գնացել. «Երբ քույրերն արդեն դպրոց էին գնում, Դավիթը միայնակ էր գնում մանկապարտեզ և շատ ծանր էր տանում այդ փաստը։ Մի օր լացելով եկավ, ասաց՝ մայրիկ, ես ամեն ինչի համաձայն եմ, քո դասարանում վերջում խելոք կնստեմ, միջանցքում կնստեմ, եթե չթողնեն, դպրոցի բակում կնստեմ կամ փողոցում կսպասեմ, բայց խնդրում եմ, ինձ մանկապարտեզ մի ուղարկի։ Ստիպված իրեն 6 տարեկանից ընդունեցինք դպրոց։ Առաջին օրը գնաց, գումարում-հանում էին հարցել, երեխաս մղկտալով եկավ, թե՝ մայրիկ, ես էլ դպրոց չեմ գնա, իրենք ամեն ինչ գիտեն, ես ոչինչ չգիտեմ։) Ասացի` Դավիթ ջան, մի խնձոր դու ունես, մեկն էլ ես եմ տալիս, քանի՞սը եղավ, ասաց՝ հա գիտեմ, երկուսը եղավ, բայց էնտեղ խնձորներով չեն խոսում։)»։ Առաջին ուսուցչուհին էլնշեց, որ հետո Դավիթը դարձել է դպրոցի լավագույն աշակերտներից մեկը:)
Առավել մանրամասն` սկզբնաղբյուր կայքում
