Թշնամուն պետք է չ թերագնահատել և չ գերագնահատել, այլ` ճիշտ գնահատել: Բոլորիս հայտնի է, որ ադրբեջանական ռազմական և քաղաքական ղեկավարությունը, մզկիթի մինարեթից թքած ունի իր զինվորների կյանքի վրա և հանգիստ ուղարկում է նրանց մսաղացի: Եթե ուզում ենք հաղթել թշնամուն, պետք չէ սկսել նրանց մասին խոսել, որպես այլմոլորակայինների: Հաճախ կարելի է հանդիպել հետևյալ մտքին` ադրբեջանցիների, մեր մի զոհի դեմ տաս զոհը չի մխիթարում մայրերին և հարազատներին, որովհետև ադրբեջանցի թուրքերը թքած ունեն իրենց լակոտների կյանքի վրա, նրանք անասունների պես են և այլն : Համաձայն եմ, որ, երբ անմահացած զինվորի ծնողը Լսի, իր զավակի դեմ տաս ասքյար է սատկեցվել, դա նրա ցավը չի մեղմի, ամեն առյուծի ծնող միայն կուզի, որ ադրբեջան կոչվող ուռուցքը վերանա ու ոչ ոք ծնողի ուսերի վրա չգնա : Բայց հիմա համաձայն չեմ, երբ ադրբեջանի ղեկավարության թքած ունենալը նույնացվում է նրանց ժողովրդի, կներեք նախրի վերաբերմունքի հետ: Նրանք սուպերսառնասիրտ, որդու մահվան վրա թքած ունեցող, սառը հաշվարկ անող այլմոլորակայինների ամբոխ չեն: Եթե դա այդպես լիներ, ապա ազիկստանի նախագահի հրամանով գաղտնի չէին պահվի իրենց իրական զոհերի քանակը: Թշնամին նույնպես միս ու արյուն ունի, նույնպես կարող է ցավ ապրել: Գրածիս նպատակը ամենևին մարդասիրություն քարոզելը չէ, այլ`թշնամու մասին ճիշտ կարծիք ստեղծելը:
Հ.Գ. Ժամանակին սելջուկ-թուրքերի մասին էլ էին խոսում իբրև գայլեր հեծած, սառնասիրտ և անկոտրում ռազմիկների, իսկ եթե ճիշտ կարծիք լիներ սրանց հենց քոքը կկտրեյին միջնադարում:
