Մի տեսակ աղբ կա երկրում, «որ չես ասի ոչ մի բառով...». Ամեն անգամ ինչ-որ սուտ հայկական անթասիբ-թասիբակռիվ -աքլորակռիվների մասին լսելիս մտածում եմ՝ ինչ ափսոս, որ այս երկիրը լքողների մեջ մեծ մասը կարգին ուղեղով մարդիկ են. երանի չէր նրանց փոխարեն գնային անուղեղները՝ սուտ-թասիբի գերի տականքները, ովքեր հանգիստ կարող են ձեռք բարձրացնել երեխայի կամ կնոջ վրա, մարդու վրա, ով ընդամենը համարձակվել է ինչ-որ նկատողություն անել, կամ վազանց կատարել «լավ տղու» մեքենային...«Լավ տղերքի» սինդրոմն արդեն անտանելի է մի դարում, որտեղ կարևորվում է « ուղեղը» ու ոչ թե «անուղեղ դռբը»...Սոցիալական պայմանների վատթարացումն արդարացում չի գազան դառնալու համար. թշնամին սահմանից այն կողմ է՝ ձեր ուժը ցույց տվեք նրան ու ոչ թե ձեր եղբորը...

Զար Դիլանյան