Աստված նրանց սիրուն բաժին էր հանել իր ամենաերկար գիշերները, և երբ այդ էլ չէր հերիքում, աստված արդեն անկարող էր լինում նրանց օգնության գալ: Բայց աստված ամենևին չէր զարմանում, որ իր երկար գիշերները բավականաչափ երկար չէին. նա վաղուց գիտեր, որ մարդը սիրո մեջ նույնքան անհագուրդ է, ինչպես զայրույթի ու թշնամության պահին: Մարդը ավազե ժամացույցի է նման, որը մինչև չդատարկվի, կանգ չի առնի, և երբ մեկս ուզում է, որ ժամացույցը նորից աշխատի, աստծու խելքին փչում է այն շուռ տալ մյուս կողմի կողմի վրա:
ԱՆՏՈՒԱՆ ՏԱՄՄՍԱԱՐԵ
«Կյանք և սեր» գրքից
