«Հրապարակ օրաթերթ»-ի հարցազրույցն «Օրրան» բարեգործական կազմակերպության հիմնադիր Արմինե Հովհաննիսյանի հետ

-«Օրրան» բարեգործական կազմակերպությունը դատական գործի մեջ է արդեն մի քանի ամիս՝ իր շենքի մոտ տեղի ունեցած անօրինական շինարարության պատճառով։ Կարո՞ղ եք մեզ թարմացում տալ։

-Արդեն երկար ու հիասթափեցնող ամիսներ են անցել։ Վարչական և քաղաքացիական դատարաններում երկու դատական գործ է ընթացել։ Կան մի շարք դատական որոշումներ և բողոքարկումներ։ Այժմ մենք դատական գործի վերջին փուլում ենք։ Քաղաքացիական դատարանը որոշում է կայացրել մեր դեմ, մենք բողոքարկել ենք, և այժմ գործը քննվում է վերաքննիչ դատարանում։

-Դուք ԱՄՆ-ում փաստաբան էիք, մինչև Հայաստան տեղափոխվելը։ Ասացիք՝ հիասթափեցնող է։

-Սա շատ պարզ գործ է։ Կառուցապատողը, ըստ օրենքի, պարտավոր է իր շենքը կառուցել Օրրանից, որտեղ այցելում են հարյուրավոր երեխաներ և մեծահասակներ, 6 մետր հեռավորության վրա։ Սակայն նա կառուցում է 2.1 մետր հեռավորության վրա, ներկայացնելով մեծ վտանգ։ Այստեղ ի՞նչն է վիճարկելի։ Երկու շենքերն էլ ֆիզիկապես առկա են, և մասնագետները չափումներ են կատարել ու ցուցմունք տվել դատարանում այս առնչությամբ։

Ավելին, կառուցապատողը պնդում է, որ ես ստորագրել եմ մի փաստաթուղթ, որով համաձայնություն եմ տվել իր կողմից կատարվող շինարարությանը։ Նախ՝ ես բազմիցս ասել եմ, որ նա կեղծել է իմ ստորագրությունը, և ես այս հարցով դիմել եմ Քննչական կոմիտե։ Քննչական կոմիտեն ընդունել է գործը, սակայն մենք դեռ չենք իմացել նրանց եզրակացությունը։

Երկրորդ՝ օրենքը, որը նախատեսված է երեխաների և այլոց անվտանգությունն ապահովելու համար, անհատը չի կարող ստորագրությամբ չեղարկել, անկախ նրանից, թե ով է։ Ես ով էլ լինեմ, հիմնադիր թե տնօրեն, իրավունք չունեմ օրենքի ուժը չեղարկելու և այդքան մարդկանց կյանքը վտանգի տակ դնելու։

-Դուք նաև մամուլում հարցազրույց եք տվել՝ նշելով, որ ծառերը հատվել են քաղաքապետարանի կողմից՝ շինարարության համար տարածք ազատելու նպատակով։

-Այո, դա ճիշտ է։ Փաստորեն, քաղաքապետարանի ծառահատողները մի քանի անգամ եկել են՝ ծառերը ամբողջությամբ հատելու կամ էտելու, նախքան շինարարությունը սկսվելը։ Պետք է նշեմ, որ Օրրանը այնտեղ է արդեն 25 տարի, և երբեք չէինք տեսել, որ քաղաքային աշխատողները որևէ աշխատանք կատարեն մեր քաղաքի այդ խաղաղ անկյունում։ Ինչո՞ւ հանկարծակի այս հետաքրքրությունն ու խնամքը։

Ինչպես Շեքսպիրի Մարսելլուսը կասեր՝ «Ինչ-որ բան փտած է Դանիայի պետությունում»։