Բլոգեր Արամ Գևորգյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «1968 թվականին Գեղարքունիքի մարզի Վարդենիս քաղաքի մուտքի մոտ տեղադրվել էր այս ցլի արձանը, որը, կառուցված լինելով Սարդարապատի հուշահամալիրի ոճով, խորհրդանշում էր 1918-1919 թթ․ թուրք-թաթարական/ադրբեջականական հարձակումներից Վարդենիսի (այն ժամանակ Բասարգեչարի) հերոսական ինքնապաշտպանությունը։ Քանդակագործը Ռաֆայել Եկմալյան էր, ճարտարապետը՝ Ռաֆայել Իսրայելյան։
1980-ականներին կոթողը՝ ցուլը, ադրբեջանցիների կողմից մասամբ ոչնչացվում է, հետո՝ ամբողջովին թաղվում։ Դրա հետագա վերականգնումն արգելվում է՝ ադրբեջանցիներին չբորբոքելու պատրվակով...
Իսկ տրագիկոմեդիան այն է, որ այս տարվա մայիսի 28-ին՝ Առաջին Հանրապետության օրվա առթիվ, ՀՀ ԿԳՄՍ նախարարության Պահպանության Ծառայություն ՊՈԱԿ-ը տեղադրում է այդ արձանի նկարը, գրում պատմությունն ու նշում, որ ոչնչացվել է ադրբեջանցիների կողմից, բայց քիչ անց տեքստը խմբագրում են ու ադրբեջանցիների վանդալիզմի հատվածը հեռացնում... Ողորմելիություն չի, բա ի՞նչ ա։ Երբ ամբողջ աշխարհում ադրբեջանցին իրեն ճղում է իր 2 գոմը հայերի կողմից քանդելու մասին ու մեզ վանդալ ներկայացնում, իսկ իրենց վանդալության ապացույցը կգմս կոչվածը քողարկում է...
Այսպես է խեղվում, կեղծվում և ուրացվում պատմությունը, երբ դու անգամ, քո սեփական մշակութային արժեքի մասին փաստական տվյալ գրելու իրավունքից զրկվում ես, դառնում թուրքի վանդալիզմը կոծկող ու ծիծաղելի վիճակում հայտնվելով գրում, որ՝ «Ցավոք, 80֊ականներին կոթողը մասամբ ոչնչացվել է...»։
ժաննաաանդրեասյաններն ու դրա պես նժդեհատյացները Հայաստանը ամենաշատ ատողներն են։ Հայաստանից աշխատավարձ ստացող, բայց Հայաստանի պատմությունը կեղծողներն են...»։