Զենք վերցնել ու գնալ կռվելու արդեն իսկ մեծ հերոսություն է, իսկ ինչպիսին կլինի զինվորը`լավ, թե վատ, կախված է հրամանատարից։
Դուշման
25 տարի է, որ մեր կողքին չէ Արցախյան պատերազմի հերոս Դուշման Վարդանը:
«Վարդանն ունի մեծ ընտանիք, որը հայ ժողովուրդն է: Նա հայ մարդ էր՝ համեստ, խոնարհ, ուժեղ: Մարդու մեջ առաջինը մարդկայինն էր գնահատում: Ազգասեր, հայապաշտ ու հայրենապաշտ լինելով յուրաքանչյուրի մեջ գնահատում էր մարդուն: Կերպարներ կան, որ ժամանակի մեջ խամրում են, կերպարներ կան, որ ժամանակի քննությանը դիմանում են, գնահատվում սերունդների կողմից, իսկ այսօր հերոսին ոչ թե պետք է գովերգել, այլ նկատել նրա տված դասերը: Օրինակ՝ ինձ Վարդանն ամեն օր է դաս տալիս: Սիրել մարդուն՝ անկախ ազգությունից, կրոնական պատկանելիությունից: Եղբոր հոգատարությամբ, ընկերոջ ջերմությամբ միասին բավական երկար օրեր ենք անցկացրել: Երբ ընդունվել էի բանասիրական ֆակուլտետ՝ անունս ընդունվողների ցուցակում կարդալուց հետո ասաց.«Խնդրում եմ, հայ տղային երբեք չասես՝ քարի մեջ արյուն կա: Ամեն անգամ դասարան մտնելիս յուրաքանչյուր տղայի աչքերում Վարդանին եմ տեսնում»,-լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ ասաց Գ. Նժդեհի անվան համար 161 դպրոցի հայոց լեզվի ու գրականության ուսուցչուհի, Դուշման Վարդանի քույր Արմինե Ստեփանյանը:
