Հաղորդավարուհի Լուսինե Բադալյանը ֆեյսբուքյան իր էջում, ամփոփելով 2015 թվ-ը, գրել է.
«Ես օրիգինալ կգտնվեմ ու տարիս կամփոփեմ հիմա: Քունս չէր տանում ու մառազմենք էին եկել:
Կներեք չափազանց անկեղծությանս համար (չնայած դրան սովոր եք արդեն), բայց պիտի արտահայտվեմ, որ չպայթեմ:
Տարվա ավարտին միշտ ամփոփում ենք մտովի կամ բարձրաձայն... Այս տարին առաջին հայացքից սարսափելի էր ինձ համար, բայց ավելի խորը, որ նայենք ...Գուցե էդքան էլ չէ:
Տարվա հենց սկզբից սկսվեց մի ծանր մղձավանջ. «մի լուսանկարի» դառը պատմությունից հազիվ մի կերպ ուշքի եկա, և դրան հաջորդեց բոթը, որից հետո քաշքշուկ երևանյան, այնուհետև՝ գերմանական հիվանդանոցներում՝ գրեթե միայնակ, անհույս, ճնշված, ծանր ամիսներ... Այդ ողջ ընթացքում լավ պինդ էի ինձ պահում (չգիտեմ ինչի հաշվին), բոլորին հուսադրում էի, նույնիսկ ժպտում, կատակում...
Իրավունք չունեի թուլանալու, չէ՞ որ բոլորն ինձանից դա էին սպասում, իմ դեմքին էին նայում ...(շատ չնվնվամ, առանց այդ էլ պարզ ա, որ հեշտ չէր... ամեն օր աղոթում էի, որ հետ բերի իմ նախկին պրոբլեմները, որոնցից բողոքում էի . հասկացա, որ դրանք խնդիր չէին , այլ սրա դիմաց ՝ տուն-տունիկ ...սիրով կջնջեի էդ կես տարին, որովհետև այ այսպես, մեկ-մեկ չի թողնում քնեմ) ու չեմ մոռանա այն օրը, որ վերադարձանք ու ես առաջին անգամ գնացի ռադիո. վերելակի դռները բացվեցին, ներս ընկա ու սկսեցի բարձր ձայնով հեկեկալ... Ողջ կոլեկտիվն ինձ հետ... Ինձ գրկած մի ամբողջ օր լաց եղանք ...Ամիսներով պահած լաց էր ու միակ վայրը մոլորակի վրա, որտեղ կարող էի թուլանալ... իսկ դուք եթերում միշտ ուրախ ձայներ եք լսում ու ուրախ դեմքեր տեսնում, որ ձեզ են տրամադրություն տալիս (բայց ասեք, որ հրաշալի է, երջանկություն է ունենալ իրենց... Միշտ հետդ, կողքիդ՝ բոլոր հարցերում) ռադիոյիս մասին շատ չգրեմ, էդ գրեթե նույննա, ինչ ծնողներս, եղբայրներս, քույրերս, ընկերներս, հարազատներս... էդ իմն են, միշտ ինձ հետ, իմ սրտում...
Չեմ կարող չհիշել նաև Կենտրոնի իմ կոլեկտիվին ու նախկին ղեկավարությանը, որ ինչպես կարող էին սատար կանգնեցին, իրենց չնչին աշխատավարձը նվիրաբերեցին ... Մի մարդու պես, հարազատի պես հոգատար.....Էնպես արեցին, որ չնկատվի բացակայությունս... Ծանր է նաև այս տարի կորցնել իրենց ամեն օր վայելելու հնարավորւթյունը, ոչ թե աշխատանքը.... էս ֆոնի վրա դա էլ ա տուն-տունիկ (աշխատանք միշտ էլ կգտնվի, էդ սերն ու հոգատարությունն ա դարձել դեֆիցիտ)
բայց էդ ամենի մեջ կային նաև լուսավոր կետեր ամենակարևորը ՝ Փառք Աստծո՝ հրաշք կատարվեց ... Մղձավանջը ավարտվեց:
Գերմանական դառը օրերին մի լույսի շող, որին ես ինքս ամաչում էի տեղյակ պահել, ինձ համար շատ ավելի հեշտ է մենակ տառապել, քան որևէ մեկին դիմել որևէ հարցով, իսկ նա հենց իմացել էր, որ Համուրգում եմ, գտավ, եկավ, մի հատ էլ ամոթանք տվեց: Իվետա Մուկուչյան, մի կրակի կտոր, օրերս տոն էր դարձնում, երբ որ քաղաքում չէր լինում, ստիպում էր, որ իր մայրն ու մայրիկի ընկերուհիները դա անեին ու անում էին էէէ՜: Բա երջանկություն չի՞ մամա՛ , Վահագը հոգնել ա-հասի , 2 րոպե հետո- չէ, լավ ոնցվոր թե դզվեց, հետ գնա, 2 րոպե հետո-մամա՛, շուտ արա արի՛, ի՞նչ եղար: Ու տենց : Սուսաննան մեքենան հանում, նորից հետ էր կանգնացնում մի քանի րոպեն մեկ, մինչ մենք փորձում էինք զբոսնել քաղաքի մյուս ծայրում: Զարյադըչնիկս փչացավ-Իվետա հասի, աղս կամ մաղս ա պակաս,-հասի: Հասնում էր ուրախ, իր հմայիչ ժպիտով, մինչև չէր ծիծաղեցնում, չէր գնում: բա հրաշք չի՞...Հետո հաճելի անակնկալ - Իվետաս գնում է Եվրատեսիլ, բա ՜ :
Արմեն Ալեքսանյան, ՖԲ ընկեր, որ երբեք չէի տեսել իրական կյանքում, բժիշկ, կիլոմետրեր վարում, հասնում էր Համբուրգ, անհրաժեշտ բաներ բերում, բժշկական հարցերով օգնում ... (բա հրաշք չի՞):
Ու Հրաչ .... մե հրաշք անձնավորություն: Օտարության մեջ մի աննորմալ մարդ, որ պատրաստ է դառնալ հայրդ, եղբայրդ, խորհրդատուդ, սատարդ, հրեշտակդ, միայն թե չհուսահատվես (ով անցել ա էդ ճանապարհը, գիտի ինչ ու ում մասին եմ ասում, իսկ դուք, տա Աստված, երբեք չիմանաք... միայն լավ առիթներով) ու իմ քեռին՝ Արմենը, որին 30 տարի չէի տեսել, բայց-մեռնեմ ես իրա ջանին!!! Մեր կամքին հակառակ՝ եկավ ու ինչ լավ արեց, որ եկավ : Առանց իրա էլ կյանք չունենք:
ՖԲ ընկերներս, որ չթողեցին մի պահ կոտրվեմ, ինչ ասես չէին առաջարկում, դուխ տալիս, կաշվից դուրս գալիս, ստիպում, որ ինձ հավաքեմ (անուններ չտամ, բոլորին ու ամեն ինչ հիշում եմ : Բա հրաշք չի՞ ... Սիրում եմ, գրկում եմ, համբուրում եմ...
Իրական ընկերներիս մասին չեմ խոսի... Իրենք լավագույնն են, միշտ են էդպիսի եղել ու իրենք գիտեն, որ հետները պատերազմ էլ կգնամ, իսկ հետո, երբ ուրիշ խնդիրներ սրան հաջորդեցին այս տարի իրենք անվերջ էին) երկնքից ափիս մեջ ընկավ ամերիկյան շրջագայությունը (երևի՝ որպես պարգև, որ դիմացա ), որը լավագույն բանն էր, որ ինձ հետ կարող էր լինել այսքանից հետո ... Մի իրական տոն, որը ամենապայծառ գույներով ներկեցին Ժակս (էդ ուրիշ պատմություն ա. Ժակի մասին, որ գրեմ, գիրք կստացվի. կարճ ասած՝ իմ պահապան հրեշտակ, միշտ հավատարիմ, միշտ մեջքիս կանգնած) ու Գոգս ( էս տարվա իմ ձեռքբերումը) ...
Բա հրաշք չի՞ հետո, երբ էլի խնդիրներ սկսվեցին ու մարտկոցս սկսեց նստել, Ալինկաս հասավ ու ինձ տարավ Նյու Յորք՝ ուշքի բերելու (որովհետև սիրտս հենց Նյու Յորք էր ուզում): Նա ու էլի ինձ հարազատ մարդիկ դա դարձրեցին տարվա լավագույն շաբաթս, բաա՜:
էլի հրաշքներ կան, բայց գլուխներդ չտանեմ, իրականում ոչ մեկին չեմ մոռացել, բայց բոլորին չեմ նշի, հետ եկա ու արդեն գիտեք ասածս ինչ ա ՞ ամեն վատի մեջ միշտ լավը տեսեք, ինքը միշտ կա, կարևորը տեսեք ու գնահատեք ամենակարևորը առողջ եղեք, ավելացեք, բայց մի պակասեք, մնացածը -« ինչ տաս-տաս» սկզբունքով
ու միշտ հիշեք- լավագույնը առջևում է :
Կարդացեք նաև` Քաղցկեղը ոչ թե վախեցնում է, այլ` դատավճիռ թվում…Լուսինե Բադալյանը` ամուսնու հիվանդության մասին
