Հիմնադիր խորհրդարանը տրամադրել է «Սասնա ծռերի» անդամ Սերգեյ Կյուրեղյանի հեղինակած պոեմի առաջին մասը՝ Բաստիլի գրավման օրվա առթիվ:
ՄԱՍ I
ԱՆՄԵՂ ՀԱՅՈՒՀՒՆ
Արցունքն աչքերին, հայացքը խաչին,
Աղոթք էր անում չքնաղ հայուհին:
Աներկյուղ սիրտ էր նա Աստծուց խնդրում,
Իր ազգի համար, փրկության կռվում:
Ցավը սողոսկած խորքն իր հոգու,
Ալեկոծել էր սիրտը հայուհու,
Պատկեր նկարել՝ սատանայական,
Ուր նկարված ձուլվել էին անցյալն ու ներկան:
Նկարում՝ թուրքն իր ժամանակին,
Դավաճան ստրուկ էր անվանում հային,
Ստախոս և պիղծ վաճառվող գյավուր:
Ահա ինչպես էին մեզ նրանք կանչում:
Հիմա մենք ունենք անկախ Հայաստան,
Եռագույն դրոշ, և՛ զինանշան,
Բայց իշխանությունը հարազատ երկրի
Ասես հետնորդն է չարիք Թալիաթի:
Նույն խոսքն է ասում, նույն գործն է անում,
Ազնիվ մեր հային պիղծ շուն բարբաջում:
Եվ մարդիկ բոլոր, նույնիսկ մեր երկրում,
Վաճառվող հայի մասին են խոսում,
Թե շուտվանից է թուրքը դա ասում,
Հիմա մենք ենք մեզ այդպես անվանում:
ՈՒ լացակումած ձայնը աղջկա
Կանգնեցրեց շունչը վանքում Սաղմոսա.
-Չէ՛, Տե՜ր իմ Աստված, պիղծ չէ՛ հայու հոգին,
Չի՛ երկրպագում ազգը իմ, փողին:
Դեռ հոգին հայի գիտի պայքարե՛լ,
Դեռ մեր սրտերում կա՛ հավատ և սեր:
Դեռ երակներում տառապած ազգի
Արյունն է հոսում Վարդանանց քաջի:
Եվ ուշքի պիտ գան որդիքը Հայկի,
Ո՛չ ոք աշխարհում հային չի հաղթի:
Հերոսները մեր մոտիկ անցյալի
Կոչ են մեզ անում՝ փողոց դուրս արի:
Տեր, ես կլսե՛մ մեր հերոսներին,
Պիտի ես լինեմ իմ հայի կողքին՝
Տանջվեմ, տառապեմ, տխրեմ հայի հետ,
Եթե հարկ լինի մեռնեմ հայի հետ:
Լսո՞մ ես արդյոք կռիվը հոգուս,
Որ աղերսանք է, աղոթք է Աստծուս:
Տեսնո՞ւմ ես արդյոք, դուստրը հայկական
Տենչում է տեսնել ոգիդ նժդեհյան:
Չի կտրում հայացքը քո սիրած լեռից,
Սև ու սեգ ամպով ծածկված Խուստուփից,
Ու հավատում է անհանգիստ հոգիդ՝
Փութա պիտ այցի օգնություն ազգիդ,
Ակներևութաբար պիտ առաջնորդի
Բանակներն ընդդեմ ներքին տականքի:
Քո՛ւյր ես կլինեմ՝ հային պայքարող,
Դուստր կլինեմ՝ մայրերին սիրող:
Կծածանեմ ես դրոշն ազատության:
Պիտի՛ բաբախի սրտը հայության
ՈՒ փողոցները Նաիրյան երկրի
Պիտ Ավարայրի դաշտի վերածվի:
Թո՛ղ ես զոհ գնամ ապստամբության,
Բայց պիտի կերտվի ազատ Հայաստան:
Ազատ ու Անկախ, հպարտ Հայաստան:


