Հուլիսի 12-ին արդեն 12-րդ անգամ մեկնարկեց «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնը: Սա փառատոն է, որն ամեն տարի յոթ օր շարունակ հատկապես կինոարվեստի մարդկանց համար իսկական տոն է դարձնում երեւանյան առօրյան: Սա փառատոն է, որը հայկական կինոյի համար ճանապարհ է հարթում համաշխարհային կինոարվեստ:
Life.panorama.am-ը «Ոսկե ծիրանի» նշանակության եւ ազդեցության մասին այսօր զրուցեց դերասան, օպերային երգիչ Արման Նշանյանի հետ:
«Կարծում եմ, այս փառատոնը մեզ համար շատ կարեւոր է: Մեր ազգը Սովետական միության շրջանակներում հայտնի է եղել մեր կինեմատոգրաֆիայով: Սովետական միության փլուզումից հետո մենք ասես վերածնվեցինք եւ փոքրիկ բալիկի նման փորձում ենք առաջ շարժվել, բայց մենք կորցրինք այն մեծամեծերին, որոնց շնորհիվ կինեմատոգրաֆիայում մենք հասել էինք այն կետին, որը մեզ ճանաչում էր բերում աշխարհում: Այս տեսանկյունից էլ շատ կարեւոր է «Ոսկե ծիրան» փառատոնը, քանի որ ինչքան մենք շփվենք արտերկրի կինոաշխարհի ներկայացուցիչների հետ, այդքան ավելի կաճենք եւ կհասնենք այն կետին, որին ժամանակին հասել էինք»,- «Ոսկե ծիրան» փառատոնի նշանակության վերբերյալ նշեց դերասանը:
Իսկ թե «Ոսկե ծիրան»-ը ի՞նչ դեր ունի համաշխարհային կինոփառատոնների շարքում, Արման Նշանյանը նկատեց. «Մենք Իտալիան չենք, որ համաշխարհային կինոարվեստի ներկայացուցիչները լսեն օրինակ Ֆելինիի անունը եւ աչքները փակ գան ու մասնակցեն նման փառատոնների, բայց այն, որ այսօր մեր հրավերը չեն մերժում ու նրանցից շատերը գալիս են այստեղ եւ մասնակցում այս փառատոնին, խոսում է նրա մասին, որ մենք հասել ենք մի սանդղակի, միաժամանակ նրանցից շատերը գալիս են հարգելով մեզ եւ մեր պատմությունը: Մենք ունենք կինոաշխարհի շատ հարգված ներկայացուցիչներ, ովքեր լայն կապեր ունեն համաշխարհային կինոլորտի մարդկանց հետ, բայց մի բան էլ պետք է նկատել, որ կինոլորտում տվյալ երկիրը հարգանքի եւ ճանաչման է արժանանում իր արտադրած ֆիլմերով, այսինքն հարկավոր է ոչ միայն հաջողակ փառատոն անել, ինչպես «Ոսկե ծիրան»-ն է, այլ նաեւ պետք է այդ նույն աշխարհում գործ ներկայացնել, հարկավոր է տարեկան մի քանի ուժեղ, ոչ կոմերցիոն, արվեստի ֆիլմ արտադրել, որ մարդիկ գան այս փառատոնին եւ մեր երկիրը ճանաչեն նաև այդ ֆիլմերով: Ցավոք սրտի, այսօր մենք չունենք նմանատիպ ֆիլմեր»:
Դերասանը հայկական կինոոլորտը «առողջացնելու» եւ նախկին սանդղակին հասնելու իր տեսակետը առաջարկեց. «Նախեւառաջ մենք դրան պետք է ուժ հաղորդենք, միայն գումարով չի կարող լինել դա: Դա մեր պետության, Մշակույթի նախարարության գործն է, նրանք պետք է հատուկ խորհուրդ հավաքեն, հասկանան, թե դաշտում ով ունենք, որ հնարավորություն կունենա նման արվեստի գործեր ստեղծելու, նրանք պետք է շատ խորը քննարկեն եւ հասկանան, թե ո՞ւմ գումար հատկացնել, որպեսզի տվյալ մասնագետը սցենար ներկայացնի: Ես վստահ եմ, եթե լինի նման լուրջ մոտեցում, նման ֆիլմերին էլ կարելի է կոմերցիոն ուժ հաղորդել: Մենք չունենք կինոստուդիա, ունենք «Հայֆիլմ», որը չի աշխատում, պետք է դա վերականգնել, դա շատ լուրջ խնդիր է: Եթե երկրի լուրջ դեմքերը կենտրոնանան նման ֆիլմերի վրա, դրանք համաշխարհային փառատոններ էլ դուրս կգան, համաշխարհային կինոթատրոններում էլ կցուցադրվեն: Այսինքն՝ մեծ եւ համախմբված աշխատանք է հարկավոր արդյունքի հասնելու համար»:
Դերասանը հավելեց նաեւ. «Ֆիլմ արտադրելիս հարկավոր է հասկանալ նաև, որ կոմերցիոն ֆիլմն էլ չի նշանակում միայն էժանագին: Կոմերցիոն նշանակում է գումար բերող, չպետք է մոռանանք, որ աշխարահռչակ «Համլետ»-ն ու « Ռոմեո եւ Ջուլիետ»-ը կոմերցիոն ֆիլմեր էին համարվում, բայց արի եւ տես, թե դրանք ինչ գործեր են»:
Հայկական կինոլորտում այսօրվա համատարած կոմիկ ֆիլմերի վերաբերյալ էլ դերասանը նկատեց. «Կոմեդիան ավելի դժվար է անել, քան դրաման, բայց իմաստը նրանում է, որ դրությունները ճիշտ եւ իրական լինեն, որ մարդիկ ծիծաղեն դրության վրա, ոչ թե մարդիկ անեն ծիծաղելու բաներ, որ դիմացինին ծիծաղեցնեն, դա արդեն ուրիշ մասնագիտություն է եւ կոչվում է կլոունիզմ, այն հարգված է կրկեսում, բայց ոչ կինոարվեստում. դրա համար են մեր կոմեդիկ ֆիլմերը էժանանում: Պետք է մարդկանց ճաշակը բարձրացնել եւ ոչ թե իջնել հասարակության լայն զանգվածների ճաշակին: Պետք է վստահել մասնագետներին, կինոն նույնպես ուզում է պրոֆեսիոնալ մոտեցում, չէ՞ որ երբ էլեկտրիկը գալիս է մեր տուն, մենք չենք ասում, թե նա ինչպես կարգավորի տան էլեկտրականությունը, քանի որ դա կարող է շատ վտանգավոր լինել, նույնն էլ մյուս բնագավառներում է ու հենց նաև կինոյում: Իհարկե, կարելի է կոմեդիա անել, բայց կարեւորը մատուցման ձեւն է»:
«Մենք ունենք շատ հետաքրքիր պատմվածքներ, որոնք կարելի է էկրանավորել: Ժամանակին մենք մի թել բռնել էինք, խոսքս Հանրային հեռուստաընկերության կողմից արտադրվող ֆիլմերի մասին է՝ «Սպանված աղավնի», «Խաչագողի հիշատակարանը», չգիտեմ ինչու կտրվեց այդ թելը»,- նկատեց նա:
Արման Նշանյանը հաջողակ ֆիլմի համար առաջ քաշեց սցենարի նշանակությունը. «Աշխարհով մեկ ամենակարեւոր բանը սցենարն է, մեզ մոտ մի քանի կոմեդիկ ժանրի ներկայացուցիչներ նստում են ու 20 օրում սցենար են գրում, իսկ 20 օրում որակյալ գործ ստեղծել չես կարող: Աշխարհահռչակ սցենարիստները տարիներով գիրք են կարդում, որ մի սցենար գրեն, չէ՞ որ այն գրքերը, որոնք իսկապես հանճարեղ են իրենց տեսակով, հեղինակները 10 տարվա ընթացքում են գրել: Մեզ մոտ դերասանին նկարահանվելուց 3 օր առաջ կարող են սցենարը տալ, այն էլ միայն իր հատվածները, դերասնան էլ չի իմանում, թե ինչ ֆիլմում է նկարահանվում, սա իսկապես ծիծաղելի է»:
Հայ երիտասարդ ռեժիսորների աշխատանքների վերաբերյալ էլ Արման Նշանյանը ընդգծեց. «Ես գիտեմ, որ մենք ունենք մի քանի շատ տաղանդավոր երիտասարդ ռեժիսորներ, բայց ես նաեւ գիտեմ, որ նրանք չունեն համապատասխան պայմաններ իրենց ներկայացնելու համար: Ես շատ կցանկանայի, որ երիտասարդ ռեժիսորների ինչ-որ գումար հատկացվեր (մեր երկրի համար, հավատացեք, շատ գումար հարկավոր չէ) եւ հնարավորություն ընձեռվեր նրանց աշխատել թեկուզեւ ոչ պրոֆեսիոնալ տեխնիկայով, հետագայում էլ նրանցից լավագույնին աջակցություն ցուցաբերվեր լիամետրաժ ֆիլմ նկարահանելու համար: Հավատացեք, շատ միջոցներ կան, բայց ցանկություն չկա, որովհետեւ մեջտեղում փող «ուտելու» տեղ չկա, մենք ամեն հարցում նայում ենք նյութականին, այլ ոչ թե ապագային»:
Հայաստանում, թե Միացյալ նահանգներում ապրելու վերաբերյալ էլ Արմանը նկատեց, որ ինքն ապրում է Հայաստանում, իսկ ԱՄՆ մեկնում է միայն գործերի պատճառով. «Ես առաջարկներ ունեի եւ այսօր էլ ունեմ ԱՄՆ-ում, ուստի մեկնում եմ, մասնակցում եմ նկարահանումներին եւ կրկին վերադառնում այստեղ: Հայաստանը իմ տունն է, ես կգնամ այնտեղ, կնկարահանվեմ եւ էլի կգամ, եթե ես այստեղ առաջարկ ունենամ, ապա կնկարահանվեմ իմ երկրում, ավելին, ես միայն ուրախ կլինեմ, որ հենց Հայաստանում նկարահանվեմ»,-նշեց դերասանն ու հավելեց.
«Ի դեպ եթե ես մեծ գումարներով եմ նկարահանվում Միացյալ Նահանգներում, ապա Հայաստանում ես կարող եմ անգամ չվարձատրվել, բայց գործել, ուղղակի ինձ համար կարեւոր է, որ լինի նորմալ, խելքը գլխին խումբ, որ կարողանա անել այն ամենն, ինչի մասին մտածում եմ»,- զրույցը եզրափակեց նա:
Life.panorama.am-ը գրում է. Հուլիսի 12-ին արդեն 12-րդ անգամ մեկնարկեց «Ոսկե ծիրան» կինոփառատոնը: Սա փառատոն է, որն ամեն տարի յոթ օր շարունակ հատկապես կինոարվեստի մարդկանց համար իսկական տոն է դարձնում երեւանյան առօրյան: Սա փառատոն է, որը հայկական կինոյի համար ճանապարհ է հարթում համաշխարհային կինոարվեստ:
«Ոսկե ծիրանի» նշանակության եւ ազդեցության մասին այսօր զրուցեցինք դերասան, օպերային երգիչ Արման Նշանյանի հետ:
«Կարծում եմ, այս փառատոնը մեզ համար շատ կարեւոր է: Մեր ազգը Սովետական միության շրջանակներում հայտնի է եղել մեր կինեմատոգրաֆիայով: Սովետական միության փլուզումից հետո մենք ասես վերածնվեցինք եւ փոքրիկ բալիկի նման փորձում ենք առաջ շարժվել, բայց մենք կորցրինք այն մեծամեծերին, որոնց շնորհիվ կինեմատոգրաֆիայում մենք հասել էինք այն կետին, որը մեզ ճանաչում էր բերում աշխարհում: Այս տեսանկյունից էլ շատ կարեւոր է «Ոսկե ծիրան» փառատոնը, քանի որ ինչքան մենք շփվենք արտերկրի կինոաշխարհի ներկայացուցիչների հետ, այդքան ավելի կաճենք եւ կհասնենք այն կետին, որին ժամանակին հասել էինք»,- «Ոսկե ծիրան» փառատոնի նշանակության վերբերյալ նշեց դերասանը:
Իսկ թե «Ոսկե ծիրան»-ը ի՞նչ դեր ունի համաշխարհային կինոփառատոնների շարքում, Արման Նշանյանը նկատեց. «Մենք Իտալիան չենք, որ համաշխարհային կինոարվեստի ներկայացուցիչները լսեն օրինակ Ֆելինիի անունը եւ աչքները փակ գան ու մասնակցեն նման փառատոնների, բայց այն, որ այսօր մեր հրավերը չեն մերժում ու նրանցից շատերը գալիս են այստեղ եւ մասնակցում այս փառատոնին, խոսում է նրա մասին, որ մենք հասել ենք մի սանդղակի, միաժամանակ նրանցից շատերը գալիս են հարգելով մեզ եւ մեր պատմությունը: Մենք ունենք կինոաշխարհի շատ հարգված ներկայացուցիչներ, ովքեր լայն կապեր ունեն համաշխարհային կինոլորտի մարդկանց հետ, բայց մի բան էլ պետք է նկատել, որ կինոլորտում տվյալ երկիրը հարգանքի եւ ճանաչման է արժանանում իր արտադրած ֆիլմերով, այսինքն հարկավոր է ոչ միայն հաջողակ փառատոն անել, ինչպես «Ոսկե ծիրան»-ն է, այլ նաեւ պետք է այդ նույն աշխարհում գործ ներկայացնել, հարկավոր է տարեկան մի քանի ուժեղ, ոչ կոմերցիոն, արվեստի ֆիլմ արտադրել, որ մարդիկ գան այս փառատոնին եւ մեր երկիրը ճանաչեն նաև այդ ֆիլմերով: Ցավոք սրտի, այսօր մենք չունենք նմանատիպ ֆիլմեր»:
Դերասանը հայկական կինոոլորտը «առողջացնելու» եւ նախկին սանդղակին հասնելու իր տեսակետը առաջարկեց. «Նախեւառաջ մենք դրան պետք է ուժ հաղորդենք, միայն գումարով չի կարող լինել դա: Դա մեր պետության, Մշակույթի նախարարության գործն է, նրանք պետք է հատուկ խորհուրդ հավաքեն, հասկանան, թե դաշտում ով ունենք, որ հնարավորություն կունենա նման արվեստի գործեր ստեղծելու, նրանք պետք է շատ խորը քննարկեն եւ հասկանան, թե ո՞ւմ գումար հատկացնել, որպեսզի տվյալ մասնագետը սցենար ներկայացնի: Ես վստահ եմ, եթե լինի նման լուրջ մոտեցում, նման ֆիլմերին էլ կարելի է կոմերցիոն ուժ հաղորդել: Մենք չունենք կինոստուդիա, ունենք «Հայֆիլմ», որը չի աշխատում, պետք է դա վերականգնել, դա շատ լուրջ խնդիր է: Եթե երկրի լուրջ դեմքերը կենտրոնանան նման ֆիլմերի վրա, դրանք համաշխարհային փառատոններ էլ դուրս կգան, համաշխարհային կինոթատրոններում էլ կցուցադրվեն: Այսինքն՝ մեծ եւ համախմբված աշխատանք է հարկավոր արդյունքի հասնելու համար»:
Դերասանը հավելեց նաեւ. «Ֆիլմ արտադրելիս հարկավոր է հասկանալ նաև, որ կոմերցիոն ֆիլմն էլ չի նշանակում միայն էժանագին: Կոմերցիոն նշանակում է գումար բերող, չպետք է մոռանանք, որ աշխարահռչակ «Համլետ»-ն ու « Ռոմեո եւ Ջուլիետ»-ը կոմերցիոն ֆիլմեր էին համարվում, բայց արի եւ տես, թե դրանք ինչ գործեր են»:
Հայկական կինոլորտում այսօրվա համատարած կոմիկ ֆիլմերի վերաբերյալ էլ դերասանը նկատեց. «Կոմեդիան ավելի դժվար է անել, քան դրաման, բայց իմաստը նրանում է, որ դրությունները ճիշտ եւ իրական լինեն, որ մարդիկ ծիծաղեն դրության վրա, ոչ թե մարդիկ անեն ծիծաղելու բաներ, որ դիմացինին ծիծաղեցնեն, դա արդեն ուրիշ մասնագիտություն է եւ կոչվում է կլոունիզմ, այն հարգված է կրկեսում, բայց ոչ կինոարվեստում. դրա համար են մեր կոմեդիկ ֆիլմերը էժանանում: Պետք է մարդկանց ճաշակը բարձրացնել եւ ոչ թե իջնել հասարակության լայն զանգվածների ճաշակին: Պետք է վստահել մասնագետներին, կինոն նույնպես ուզում է պրոֆեսիոնալ մոտեցում, չէ՞ որ երբ էլեկտրիկը գալիս է մեր տուն, մենք չենք ասում, թե նա ինչպես կարգավորի տան էլեկտրականությունը, քանի որ դա կարող է շատ վտանգավոր լինել, նույնն էլ մյուս բնագավառներում է ու հենց նաև կինոյում: Իհարկե, կարելի է կոմեդիա անել, բայց կարեւորը մատուցման ձեւն է»:
«Մենք ունենք շատ հետաքրքիր պատմվածքներ, որոնք կարելի է էկրանավորել: Ժամանակին մենք մի թել բռնել էինք, խոսքս Հանրային հեռուստաընկերության կողմից արտադրվող ֆիլմերի մասին է՝ «Սպանված աղավնի», «Խաչագողի հիշատակարանը», չգիտեմ ինչու կտրվեց այդ թելը»,- նկատեց նա:
Արման Նշանյանը հաջողակ ֆիլմի համար առաջ քաշեց սցենարի նշանակությունը. «Աշխարհով մեկ ամենակարեւոր բանը սցենարն է, մեզ մոտ մի քանի կոմեդիկ ժանրի ներկայացուցիչներ նստում են ու 20 օրում սցենար են գրում, իսկ 20 օրում որակյալ գործ ստեղծել չես կարող: Աշխարհահռչակ սցենարիստները տարիներով գիրք են կարդում, որ մի սցենար գրեն, չէ՞ որ այն գրքերը, որոնք իսկապես հանճարեղ են իրենց տեսակով, հեղինակները 10 տարվա ընթացքում են գրել: Մեզ մոտ դերասանին նկարահանվելուց 3 օր առաջ կարող են սցենարը տալ, այն էլ միայն իր հատվածները, դերասնան էլ չի իմանում, թե ինչ ֆիլմում է նկարահանվում, սա իսկապես ծիծաղելի է»:
Հայ երիտասարդ ռեժիսորների աշխատանքների վերաբերյալ էլ Արման Նշանյանը ընդգծեց. «Ես գիտեմ, որ մենք ունենք մի քանի շատ տաղանդավոր երիտասարդ ռեժիսորներ, բայց ես նաեւ գիտեմ, որ նրանք չունեն համապատասխան պայմաններ իրենց ներկայացնելու համար: Ես շատ կցանկանայի, որ երիտասարդ ռեժիսորների ինչ-որ գումար հատկացվեր (մեր երկրի համար, հավատացեք, շատ գումար հարկավոր չէ) եւ հնարավորություն ընձեռվեր նրանց աշխատել թեկուզեւ ոչ պրոֆեսիոնալ տեխնիկայով, հետագայում էլ նրանցից լավագույնին աջակցություն ցուցաբերվեր լիամետրաժ ֆիլմ նկարահանելու համար: Հավատացեք, շատ միջոցներ կան, բայց ցանկություն չկա, որովհետեւ մեջտեղում փող «ուտելու» տեղ չկա, մենք ամեն հարցում նայում ենք նյութականին, այլ ոչ թե ապագային»:
Առավել մանրամասն`սկզբնաղբյուր կայքում
