Aysor.am-ը զրուցել է դերասան Վահագն Խաչատրյանի հետ,ով առավել մեծ ճանաչում և սեր ձեռք բերեց «Շանթ» հեռուստաընկերության «Բանակում» սերիալից: Նրան այսօր շատերը հիշում են որպես Վարոս:
-Վահագ, երկարատև էկրանային լռությունից հետո, կարծեք, թե նորից էկրանային զբաղվածություն ունեք, այո՞: Այլ նախագծերում և՞ս ընդգրկված եք:
-Այո, զբաղված եմ «Ուրիշի հոգին» սերիալում և դեռ այլ պլաններ չունեմ:
-Իսկ թատրո՞ն:
-Ոչ, առհասարակ չեմ ուզում թատրոնում աշխատել:
-Ինչո՞ւ: Թատրոնի աշխատավա՞րձն է պատճառը:
-Դերասան դառնալուց առաջ այդ մասին մտածում ես, հասկանում ես, որ թատրոնով մեծ գումարներ չես վաստակելու… Բայց այսօր չկա այն գաղափարը, որի համար արժի գնալ թատրոն: Չեն բեմադրվում ներկայացումներ, որտեղ մեր արդի խնդիրներն են արծարծվում: Նաև, այս պահին չկա այնպիսի թիմ, որի հետ կցանկանայի աշխատել:
-Նախկինում աշխատե՞լ եք թատրոնում:
-Իհարկե. 2004 թվականին ընդունվել եմ թատերական ինստիտուտ, 2005 թվականին բրիտանական խորհուրդը կազմակերպեց ինտերակտիվ թատրոնի երկշաբաթյա դասընթացներ: Ես և կուրսեցիներիցս մի քանիսը մասնակցել ենք, ընդգրկվել ներկայացումներում… Դա ինտերակտիվ թատրոնի տեսակ է և մինչև հիմա գործում է, այստեղ հավերժական՝ սիրո, դավաճանության թեմաներ չկան, այլ սոցիալական հարցեր են քննարկվում: Հանդիսատեսը ներկայացման ժամանակ փոխարինում է ճնշող կերպարներին: Այդ ներկայացումները միշտ «վատ» ավարտ են ունենում, որպեսզի հանդիսատեսը կարողանա բեմ բարձրանալ և սեփական լուծումը տալ: Ի վերջո, ներկայացման վերջաբանը հանդիսատեսն է որոշում: Նաև Կամերային երաժշտական թատրոնում, Մնջախաղի թատրոնում, Արա Երնջակյանի մոտ՝ Կամերային թատրոնում եմ խաղացել…
-Սակայն հանդիսատեսը Ձեզ առավել շատ ճանաչեց ու սիրեց «Բանակում» հեռուստասերիալից՝ Վարոսի կերպարով:
-Այո, սերիալը մասսայական ճանաչում է բերում, այն էլ մեր փոքր Հայաստանում: Հեռուստատեսությունը նման ֆունկցիա ունի: Բայց թատրոնում այդպես չէ, կարող է շատ տաղանդավոր դերասան լինես, անընդհատ զբաղվածություն ունենաս թատրոնում, բայց քեզ չճանաչեն: Շատերին սկզբունքը թույլ չի տալիս մտնել սերիալ, շատերն էլ ուղղակի չեն ցանկանում էկրաններին երևալ…
-Էկրանային դադարի ընթացքում ինչո՞վ էիք զբաղվում:
-Նախ, սկզբում ծառայության մեջ եմ եղել: Եվ հետ, ես իմ առջև ժամանակին խնդիր էի դրել՝ արվեստով, դերասանի գործունեությամբ զբաղվել մինչև 25 տարեկան, այնուհետև, եթե զգամ, որ այդ ոլորտում պարապուրդի եմ մատնվում, ապա իմ կյանքը պետք է փորձեմ այլ կերպ շարունակել… Հայաստանում դա տղամարդու գործ չէ: Ես չեմ կարող դառնալ «ալկոհոլիկ» կամ նստել «գրիմանոցում» ու բամբասել…
-Եվ ի՞նչ ճանապարհ ընտրեցիք:
-Ծաղկի բիզնես ձեռնարկեցի: Թումանյան-Աբովյան խաչմերուկում ծաղկի սրահ վարձակալեցի, բայց աշխատող չէի պահում, ինքս էլ աշխատում էի: Միայն դիզայնը ինքս չէի անում: Սակայն ներկա պահին ինչ-ինչ պատճառներով այդ բիզնեսը չկա…Այժմ այլ գերծերով եմ զբաղվում: Թեև, սա բիզնես չի, բայց ինձ թվում է՝ մոտ ապագայում նոր բան կձեռնարկեմ:
-Ճանաչումն օգնո՞ւմ էր բիզնեսում:
-Գիտեք, ես գործը սկսելիս դրա վրա չեմ հիմնվել, բացարձակ չեմ մտածել, որ ինձ պետք է ճանաչեն ու դրա համար ինձանից ծաղիկ գնեն: Ասեմ ավելին, երբեմն դա ինձ խանգարել է, մարդիկ մոտենալուց հետո մտածել են՝ «թաքնված տեսախցիկ» է, նկարահանում է ու չեն առել ծաղիկ: Ես էլ չեմ սկսել «կյանքս պատմել»՝ բացատրելով, որ սա նկարահանում չի… Չգիտեմ, միգուցե ինչ-ինչ բաներում օգնել է. օրինակ, երբ մտնում ես ծաղկի շուկա, ապա դիմացինդ քեզ որպես անծանոթ չի մոտենում, իրեն ինչ-որ չափով ծանոթ ես ու վերաբերմունքն էլ որոշակի փոխվում է:
Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր կայքում
-Վահագ, երկարատև էկրանային լռությունից հետո, կարծեք, թե նորից էկրանային զբաղվածություն ունեք, այո՞: Այլ նախագծերում և՞ս ընդգրկված եք:
-Այո, զբաղված եմ «Ուրիշի հոգին» սերիալում և դեռ այլ պլաններ չունեմ:
-Իսկ թատրո՞ն:
-Ոչ, առհասարակ չեմ ուզում թատրոնում աշխատել:
-Ինչո՞ւ: Թատրոնի աշխատավա՞րձն է պատճառը:
-Դերասան դառնալուց առաջ այդ մասին մտածում ես, հասկանում ես, որ թատրոնով մեծ գումարներ չես վաստակելու… Բայց այսօր չկա այն գաղափարը, որի համար արժի գնալ թատրոն: Չեն բեմադրվում ներկայացումներ, որտեղ մեր արդի խնդիրներն են արծարծվում: Նաև, այս պահին չկա այնպիսի թիմ, որի հետ կցանկանայի աշխատել:
-Նախկինում աշխատե՞լ եք թատրոնում:
-Իհարկե. 2004 թվականին ընդունվել եմ թատերական ինստիտուտ, 2005 թվականին բրիտանական խորհուրդը կազմակերպեց ինտերակտիվ թատրոնի երկշաբաթյա դասընթացներ: Ես և կուրսեցիներիցս մի քանիսը մասնակցել ենք, ընդգրկվել ներկայացումներում… Դա ինտերակտիվ թատրոնի տեսակ է և մինչև հիմա գործում է, այստեղ հավերժական՝ սիրո, դավաճանության թեմաներ չկան, այլ սոցիալական հարցեր են քննարկվում: Հանդիսատեսը ներկայացման ժամանակ փոխարինում է ճնշող կերպարներին: Այդ ներկայացումները միշտ «վատ» ավարտ են ունենում, որպեսզի հանդիսատեսը կարողանա բեմ բարձրանալ և սեփական լուծումը տալ: Ի վերջո, ներկայացման վերջաբանը հանդիսատեսն է որոշում: Նաև Կամերային երաժշտական թատրոնում, Մնջախաղի թատրոնում, Արա Երնջակյանի մոտ՝ Կամերային թատրոնում եմ խաղացել…
