Aysor.am-ը գրում է. Հատկապես վերջին տարիներին Արմենիա հեռուստաընկերության եթերում չկար մեկ սերիալ, որում իր մասնակցությունը չունենար ՀՀ վաստակավոր արտիստուհի, դերասանուհի Իրինա Հարությունյանը: Կ. Ստանիսլավսկու անվան ռուսական դրամատիկական թատրոնի նախկին դերասանուհին, ով այժմ ունի իր թատերախումբը, վերջին մի քանի ամիսներին խորհրդավոր լռություն է պահպանում: Մեզ հետ զրույցում դերասանուհին անկեղծացավ. լռությունը բոլորովին էլ չպահանջվածության կամ անգործության հետևանք չէ…

-Իրինա, վերջին շրջանում Ձեզ էկրաններին չենք հանդիպում: Ինչո՞վ է պայմանավորված Ձեր ստեղծագործական պասիվությունը:

-Դե, ես դրա համար շատ լուրջ ու կարևոր պատճառ ունեմ (ժպտում է). սպասում եմ երկրորդ բալիկիս լույս աշխարհ գալուն: Ճիշտ է, առաջին երեխայիս սպասելիս շատ ակտիվ եմ եղել, մինչև վերջին պահը բեմում եմ անցկացրել, նկարահանվել եմ, սակայն այս անգամ որոշեցի, որ պետք է հղիությունս առավել ճիշտ ընթացքով զարգանա՝ հանգիստ ու խաղաղ պայմաններում: Իհարկե, այդ հանգստությունն ու պասիվությունը հարաբերական է, այնպես չի, որ ամբողջ օրը տանը նստած եմ: Ակտիվ կյանքով եմ ապրում, ուղղակի ֆիզիկական ծանրաբեռնվածությունս է ավելի քիչ` հանուն իմ ու իմ փոքրիկի առողջության:

-Շնորհավորում եմ նման գեղեցիկ նորության կապակցությամբ. Ձեր առաջնեկը տղա է, արդեն իսկ գիտե՞ք, թե ինչ սեռի բալիկ եք ունենալու այս անգամ:

-Տարբեր բժիշկների մոտ եմ հետազոտվել ու բոլորն էլ ասել են՝ հույսդ կտրի աղջկանից, տղա ես ունենալու (ծիծաղում է): Բնականաբար, ունենալով տղա զավակ, կցանկանայի, որ երկրորդ երեխաս աղջիկ լիներ: Բայց անկեղծ լինեմ ու ասեմ՝ մի պահ ծանր ու թեթև արեցի ու մտածեցի. կկարողանայի՞ ես աղջկա հետ «գլուխ հանել»: Երևի թե ոչ, ես տղա երեխաներին եմ սովոր, 13 տարի տղա երեխա եմ մեծացրել: Այնպես որ, երևի այդպես էլ պետք էր, չէ՞ որ կյանքում ոչինչ հենց այնպես չի լինում (ժպտում է):

-Ամեն ինչ առջևում է, երրորդը աղջիկ կլինի:

-Միգուցե, չի բացառվում: Բայց քանի որ ես մի քիչ սնահավատ եմ, գտնում եմ, որ այդ մասին վաղ է խոսելը: Թող այս անգամ ամեն ինչ լավ, բարեհաջող լինի, դրանից հետո կմտածենք: Բայց ինձ թվում է, որ եթե երրորդ անգամ էլ որոշեմ մայրանալ, նորից տղա կունենամ (ծիծաղում է):

-Ե՞րբ եք սպասում փոքրիկի լույս աշխարհ գալուն:

-Երբ ինքը որոշի (ժպտում է): Այժմ հղիության այն փուլում եմ, որ չես կարող կանխատեսել, թե երեխան իրեն ինչպե՞ս է պահում: Վերջին ամիսներին իրենք են որոշում՝ երբ լույս աշխարհ գան: Ցանկալի կլինի, որ փոքրիկս ապահով ու կարգապահ լինի ու ծնվի այն ժամանակ, երբ բժիշկներն են որոշել՝ փետրվարի կեսերին:

-Քանի՞ տարեկան է Ձեր մեծ տղան:

-Հունվարի 24-ին կդառնա 13 տարեկան: Անցումային տարիք է ոտք դնում: Սովորաբար, այս շրջանում հատկապես տղա երեխաները անվերահսկելի են դառնում, սեփական հետաքրքրություններ են ունենում, «պոկվում» են մայրերից, դառնում ինքնուրույն, ինչը շատ կարևոր է: Ինձ թվում է, որ եղբոր ծնունդը մեզ կօգնի հաղթահարել այդ անցման հետ կապված որոշ դժվարություններ: Զգում եմ, որ նա փոխվել է, ամեն ինչին այլ կերպ է սկսել նայել, մեծացել է բավական: Ամեն դեպքում, այս 7 ամիսների ընթացքում նրա մեջ շատ հետաքքիր փոփոխություններ են եղել. ամեն օր դպրոցից վերադառնալուց հետո հարցնում է, թե ինչպես եմ ինձ զգում, հաց կերե՞լ եմ, չեմ կերել… Շատ հոգատար է դարձել: Նույնիսկ ուսուցիչներն են նկատել նրա փոփոխությունն ու ինձ ասում են՝ Ձեր նոր կարգավիճակը շատ լավ է ազդել նրա վրա: Տղամարդ է դարձել, կարծեք թե, «լակոտական» բաներ չունի:

- Երբ ընտանիքում ևս մեկ փոքրիկ է ավելանում, առաջնեկները խանդոտ են դառնում ծնողների նկատմամբ:

-Իհարկե, անկախ ամեն ինչից, երեխան մնում է երեխա: Իսկապես, որոշ պահերի զգում եմ, որ խանդով է վերաբերում: Քանի որ նոր մարդ է լույս աշխարհ գալու և իրեն շատ ու շատ պարագաներ են պետք, տանը երբեմն քննարկում ենք երեխայի համար գնումներ կատարելու հարցը: Վերջերս նման զրույցի ժամանակ նա մեզ հարցրեց. «Շուտով Նոր տարի է, նաև իմ ծննդյան օրն է մոտենում, ես ոչ մի նվեր չե՞մ ստանա, ամեն ինչ նրա համա՞ր եք առնելու» (ծիծաղում է): Իհարկե, մենք ասացինք, որ նա, լինելով մեր առաջնեկը, մեզ համար մնում է ամենագլխավորը: Նա երեխա է, ու պետք է միշտ զգա, որ անկախ տարիքից, իր եղբորը հավասար շարունակում է մնալ ծնողների ուշադրության կենտրոնում: Պարզապես, իր հետ ավելի մեծավարի ենք շփվում: Օրինակ, վերջերս իրեն ասացի՝ եղբորդ խնամքի հարցում ինձ կօգնե՞ս, ասաց՝ այդ դու ես ինձ օգնելու, քանի որ ես եմ նրան անընդհատ ձեռքերիս վրա պահելու: Այ, այս դեպքում իսկապես կարելի է և երրորդն ունենալ (ծիծաղում է):

-Թեև Ձեզ անծանոթ չեն հղիության շրջանի այս գեղեցիկ ապրումները, սակայն քիչ ժամանակ չի անցել՝ 13 տարի: Տարբե՞ր են զգացողությունները:

-Չեք հավատա, բայց տպավորություն է, որ առաջին անգամ եմ այս կարգավիճակում: Շատ զգացողություններ ջնջվել են հիշողությունիցս, այն ժամանակ շատ-շատ բաների այլ կերպ էի նայում: Չնայած, ես կարծում եմ, որ ամեն մի երեխայի դեպքում զգացողություններն անհատական են լինում, տարբեր: Ես հղիությունը, երեխա լույս աշխարհ բերելը հրաշք եմ համարում: Բա հրաշք չի՞, երբ քո ներսում զգում ես նոր ձևավորվող մարդուն, նրա առաջին «հարվածները»…Այդ հրաշքն այժմ ինձ հետ նորից է կատարվում և ավելի հասուն տարիքում բոլորովին այլ կերպ եմ այդ ամենը զգում, վերապրում: Սպասումներս էլ են այլ կերպ: Նույնիսկ ավելին ասեմ. թեև ծանոթ եմ ծննդաբերությանը, գիտեմ, թե ինչ է ինձ սպասվում, բայց միևնույն է՝ նույն վախն ու անհանգստությունն եմ ապրում, ինչպես առաջին անգամ: Հավանաբար, պատճառը երկարատև ընդմիջումն է: Բայց դե ես ուժեղ եմ ու «գլուխ կհանեմ» (ժպտում է): Կյանքում ոչինչ հենց այնպես չի լինում, սա ինձ համար ճակատագրի կողմից մեծ նվեր էր: Ես նման փոփոխության կարիք ունեի այն ամենից հետո, ինչ վերջին տարիներին ինձ հետ տեղի ունեցավ: Ինձ համար ուղղակի անհրաժեշտություն էր, որ իմ կյանք մի նոր շունչ մտնի, որը նման կլինի փրկության կաթիլի: Կարծում եմ, որ երեխան ինձ երջանիկ կդարձնի:

Նյութը՝ սկզբնաղբյուր կայքում