Հանգստյան մի օր պաշտպանության նախարար Վազգեն Աարգսյանի մեքենան մոտենում է սահմանապահ զորամասերից մեկի դարպասներին: Մեքենան վարում է քաղաքացիական հագուստով նախարարը:

 Հերթապահ զինվորը ներկա-յանում է, ապա խնդրում սպասել, մինչ կզեկուցի հրամանատարին:

- Տղա ջան, դու ինձ չես ճանաչում ,-  հարցնում է նախարարը:

- Ճանաչում եմ, պարոն նախա-րար, բայց հրամանատարն այդ-պես է կարգադրել, առանց իրեն տեղյակ պահելու զորամասի տարածք ոչ մեկին թույլ չտալ:

- Զեկուցիր, տղա ջան,- ասում է նախարարը, ու ժպիտը դեմքին, համբերատար սպասում:

Հրամանատարը ներկայանում է նախարարին, զեկուցում: Հետո նախարարը ասում է.

- Հերթապահ զինվորին կներկայացնես արձակուրդի, արժանի զինվոր է: Հետո անկաշկանդ զրույց է սկսվում շարահրապա-րակում հավաքված զինվորների հետ:

Այդ օրերին հայոց բանակի զինվորների գոտու ճարմանդին գրված էր ՀԲ (հայկական բանակ): Նախարար Վ. Սարգս-յանը դիմում է մի զինվորի.

- Գիտես, թե ինչ են նշանակում այդ տառերը:

Զինվորը խրոխտ առաջ է գալիս ու բացում հապավումը...

- Պարոն նախարար, ՀԲ-ն նշանակում է` Հասնենք Բաքու:

    Շարահրապարակով մեկ լսվում է Վազգեն Սարգսյանի բարձր ծիծաղը, գրկում է զինվորին....