Առաջին անգամ, երբ եղա Արևմտյան Հայաստանում և Թուրքիայում, հասկացա, որ պետք է անպայման սովորեմ թուրքերեն և քրդերեն: Հասկացա, որ ինձ հարկավոր չէ միջնորդավորված խոսք, ես պետք է հասկանայի՝ արդյո՞ք իրեն հայ անվանող քուրդը հայը է, թե՞ հերթական այն քուրդը, ով ցանկանում է կպնել սրտիս զգայուն լարերին՝ իմանալու համար իրենց երևակայած հարստության վայրը, որն իբր գաղթի ժամանակ թաքցրել են մեր պապերը: Իսկապես մարդ պետք է իմանա իր թշնամու լեզուն: Երբ ես սկսեցի հասկանալ նրանց, երբ արդեն ականջ էի դնում նրանց փսփսոցներին, հասկացա, որ այս մարդիկ, քուրդ, թե թուրք, մնացել են նույն քոչվորը, իրենք չունեն հայրենք հասկացողությունը, ամեն պահի կարող են հանուն փողի, ոսկու վաճառել իրենց կնոջն ու աղջկան: Չեմ չափազանցնում, իսկապես այդպես է սրանց հոգեբանությունը: Ես հիմա համոզված եմ, որ թե քրդական, թե թուրքական վերնախավում առևտուր է ընթանում: Համոզված եմ, որովհետև շատ լավ գիտեմ դրանց հոգեբանությունը, դրանց՝ ցեղատեսակ լինելու որակական հատկանիշները:

Կիլիկիա Հայաստան