Բլոգեր, խմբագիր Արամ Գևորգյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Սրբադասված ուսուցչի կոնֆլիկտային անձ լինելու մասին անգամ դատական վճռի մեջ է արձանագրված։ Երբ նրան հեռացրել են Արմավիրի մարզի Զորավար Անդրանիկ Օզանյանի անվան N5 հիմնական դպրոցից, որտեղ ինքն աշխատել էր 13 տարի, ինքը դատի էր տվել դպրոցին ու պարտվել դատը...
Բոլորս էլ հասկանում ենք, որ նկատողություններով աշխատակցին ազատելը ծայրահեղ մեթոդ է։ Սովորաբար խնդրի դեպքում առաջարկվում է իր դիմումի համաձայն ինքնակամ հեռանալ։ Բայց, փաստորեն, այս դեպքում չի ստացվել։
Էն որ Մերձավանում ասում էր՝ «սաղ դպրոցն իմ դեմ ա հելել, ես իրանցից չեմ, դրանից ա», պարզվում ա դա էլ էր սուտ։ Ինքն առնվազն 13 տարի աշխատել է ԻՐ հարազատ Արմավիրի դպրոցում, ու իրեն այնտեղից խայտառակ ձևով հանել են, հետո հետն ընկել դատական քաշքշուքի մեջ ու այդտեղ էլ խայտառակ արել։ Պատկերացրեք, թե ինչ աստիճանի պետք է հասցրած լինի, որ այդքան տարի աշխատելուց հետո ոչ թե սիրով ու շնորհակալությամբ թոշակի ուղարկեն, այլ նկատողություններով հեռացնեն։
ԱՐԴ1/0396/02/22 համարով դատական գործի մեջ կարդում ենք, որ գործընկերների հետ կապված հարաբերությունները եղել են մի փոքր լարված: Տիկին Դավթյանը միշտ դժգոհ էր լինում դասաբաշխումից, վիճաբանություն էր ստեղծում դասաժամերը ավել կամ պակաս լինելու համար: Միչդեռ բոլորի դասաժամերը հավասար են եղել:
Ո՞նց ա ստացվում, որ «կիրթ, վաստակաշատ» ուսուցչուհուն վտարում են իր հայրենի Արմավիրի դպրոցից, Երևանի առնվազն թվով 2 դպրոցից, Կոտայքի մարզի առնվազն 1 դպրոցից ու Մերձավանի դպրոցից։ Մարդ չի կարա էտքան լավը լինի ու իրան առնվազն 5 դպրոցից սկանդալով վռնդեն։
Ու հարց կգմս կոչված թյուրիմացությանը. ո՞նց է ստացվում, որ նկատողություններով հեռացված ու կոնֆլիկտային անձին հնարավորություն է ընձեռվում նորից ու նորից մասնակցել դպրոցների մրցույթներին, նորից ու նորից վռնդվել այդ դպրոցներից, հետո նորից մտնել կրթական պրոցեսի մոտ»։