Քանի պետությունն ինձ ճնշէ՝ ժողովուրդն այնքան իր գնահատանքն ու սէրը կավելցունե իմ նկատմամբ, շնորհակալ եմ այդ կողմանէ։ Սակայն, ի՞նչ ժողովուրդ մնաց, որու գնահատականը լսելով հպարտանամ ես։ Այն մարդիկ որոց գնահատականն լսել կուզէի՝ հիմա չկան, ավա՜ղ. մեռան բոլշևիկյան բանտերում, աքսորներում և կառափնարանում։ Մնացին մարդիկ, որոց երեսի մասը եթէ քիչ մը քերես՝ տակէն խուժան կամ գրպանահատ դուրս կելնէ։Իսկ այն կոմունիստ քննադատները, որք ծածուկ, բանավոր կգովաբանեն զիս, բան մը չարժէն, վասնզի անոնք նույն բերանով կգովեն նաև սովետական գրողներուն։Գէթ իմ մասին խոսած ատեննին բերանները ողողեին մաքուր ջուրով...

Լեռ Կամսար 1947 թ.